Zoek
Ik zit in een overgangsfase en dan bedoel ik wel iets heel anders dan gezondheidsperikelen.
Ik kan namelijk geen films met te veel spanning meer aan. Ik krijg pijn aan mijn maag van onheilspellende muziek bij gedoe in het donker, bij blote billen in douches, uitvallende elektriciteit, … , noem maar op. Dat wordt dan zo lang uitgespannen, dat ik de doos Gaviscon al binnen handbereik houd.
Vroeger stak ik mijn vingers in mijn oren, maar daar zitten nu mijn hoorapparaatjes in. Mijn handen over mijn oren? Dan gaan die dingen fluiten.
Maar het is niet alleen daar, het is ook bij het lezen. Ik koop boeken en als die me na een aantal bladzijden niet in hun greep hebben, leg ik die terzijde, voor een andere keer. Alleen komt die andere keer er zo niet.
Hartzeer heb ik daarvan. Het maakt me bang dat er dag komt dat ik niet meer zal kunnen lezen.
Zo was er ooit -allee hij is er nog- Jonathan Kellerman. Ik verslond zijn boeken omwille van de psychologische uiteenzettingen die ik er in vond. En opeens … boem … een boek van hem dat ik in de bibliotheek haalde ging me zo danig tegen steken dat ik zeker tien jaar lang niets van Jonathan Kellerman las.
Tot laatst. Ik nam een boek van hem mee uit de Kringwinkel en las het in één keer uit. Jonathan Kellerman staat dus wéér op mijn verlanglijstje en ik vond er daarna nog een drietal die ik nog niet gelezen had.
Het laatste stak/steekt me tegen. Ik vroeg me af of je teveel van één schrijver kan lezen … maar toen daagde het. Het begin was me al een beetje bekend voorgekomen.
En ik concludeerde: het ligt niet aan de schrijver, het ligt aan het boek.
Het gaat niet naar de rommelmarkt, van bepaalde schrijvers houd ik gewoon hun hele oeuvre.
Ik doe dus niet aan tsundoku. Het zijn gewoon boeken waar ik in begin en terzijde leg.
annaberg
Van Kellerman las ik nog niets. Maar wat je zegt over het niet verder kunnen in een boek, dat overkomt me ook vaker. Alleszins meer dan vroeger. Toch de leeftijd misschien?
ms
De leeftijd? Dat is mogelijk, het overkwam me ooit al eens toen ik geen Rikske en Fikske meer wou lezen.
Meestal vind ik de boeken, die ik terzijde leg na enkele bladzijden, vervelend en slaapverwekkend, wat ik ook doe als ze voorspelbaar zijn.
Nu begon ik in een boek waarin een vrouw gestalkt wordt. Ik voorzag dat ik het hele boek door over stalkpesterijen zou lezen om op de laatste bladzijde ineens de oplossing voorgeschoteld te krijgen.
Zulke films bestaan trouwens ook. De rare fantasieën van de hersenkronkels van de makers uitgesponnen tot de laatste minuut om dan ineens, liefst met een schot, een einde te maken aan het verhaal.
Ik ben, tegen gewoonte in, naar de laatste pagina van het boek gaan kijken. Ik had gelijk. Schot inbegrepen.
annaberg
?ooo, een waarzegster! ?
ms
Niet bepaald een waarzegster, jammer genoeg. Ik zou dat in het echte leven wel eens kunnen gebruiken (of misschien toch maar liever niet).
Maar bij het bekijken van een film of bij een boek weet ik wel al snel hoe het zit. In die mate dat Luc soms al na vijf minuten kijken vraagt: “En? Wie is het?”
Dan vind ik het altijd mooi om lezen/zien op welke manier zij tot de bevinding komen.
Bij een slot met een schot heb je geen logica nodig.
annaberg
?
Bertie
Jammer lijkt me dat, je geniet minder van boeken en films.
Kellerman is een goede schrijver . Toch raakte ik op hem uitgekeken, het is telkens meer van hetzelfde.
ms
Voor die reden lees ik geen Grisham, Baldacci of Barclay meer. Het is één gegeven, telkens opnieuw maar dan anders verteld.
Mogelijk is dat wel de reden met Kellerman ook, dat ik er tien jaar geleden op uitgekeken was en nu er na weer een boek of 3-4 opnieuw genoeg van krijg.
Maar het gaat ook zo bij andere boeken van andere schrijvers.
Nu heb ik “De Chemicus” van Stephenie Meyer in één ruk uitgelezen. Bollie had me het boek geleend omdat zij het zo goed vindt/vond. Meer dan 500 blz. en de enige bedenking die ik er bij had was dat er wel veel romantiek in een thriller zat en dat bepaalde situaties misschien een tikkeltje ongeloofwaardig waren.
Meer van dat soort romans met romantiek? Neen, ik heb één boek van Nora Roberts gelezen. Dat is romantiek met ge-thrill. En ik heb één boek onder haar pseudoniem J.D. Robb gelezen. Dat is ge-thrill met romantiek. Zogenaamde vrouwenboeken -of chicklit zoals ze dat nu noemen- is niet echt aan mij besteed.
Bertie
Het is waar, veel schrijvers hebben dat.
Uit de chcklit kies ik zelden al zullen er heus wel goede boeken bij zijn
ms
Ik dus ook niet. Ik heb al een hekel aan de naam alleen al.
Maar het is daarom dat ik toch ooit die van Nora Roberts/J.D. Robb kocht. Ze werd zo geprezen dat ik er toch het mijne moest van weten.
Het is niet mijn genre.
Matroos Beek
Ik lijd er ook aan. Teveel boeken die ik nog moet lezen. Ik word er onrustig van… Dus neen, geen boeken meer voor mijn verjaardag a.u.b.
ms
Dat is mijn probleem: ik koop ze zelf. En als ik er in begin en ik leg het terzijde, vraag ik me af: “Waarom koop ik nog boeken?”
Suskeblogt
Ik haal alleen boeken uit de bib. Kan ik ze weer terugbrengen na het lezen of vroeger als ik ze niet leuk vind.
ms
Ik ben ermee gestopt toen ik vond dat de lokale bibliotheek me niet veel meer te bieden had.
Vermits dat toch ook al een jaar of tien geleden is, zou ik het nu misschien nog eens kunnen proberen. Ik zal dan toch eerst mijn lidkaart moeten zoeken en vernieuwen.
elsjeveth
Mijn boeken haal ik doorgaans uit de bieb. Graag ook graag naar de boekhandel. Koop ik een boek dan of wel behoud ik het ofwel schuif ik het door naar mijn vriendinnen. We doen aan doorgeefboeken. Best leuk.
ms
Ik haal ze nu uit de Kringwinkel, aangezien we de evenementen niet meer doen. Die welke ik niet lees staan klaar in bakken voor de tweedehandsmarkt, maar we zijn nog nooit naar een tweedehandsmarkt voor boeken geweest. Om te verkopen, wel te verstaan.
Vriendinnen? Om één of andere reden lukt me dat niet meer.