Ik was erg verbaasd, toen Karl Vannieuwkerke op 22 juli tegen Bram Tankink, analist – opvolger van de vorige begon over wat grapjasserij op Twitter over het hemd dat Bram Tankink de vorige dag, op 21 juli zou aan gehad hebben.

“Wat voor een hemd had Bram Tankink gisteren aan?” vroeg ik Luc, want ik herinnerde me daar niets van, al had ik die aflevering wel gezien. “Ik zou het niet weten” zei Luc “iets met bloemen¹, dacht hij.

Waarom had ik nu dat hemd niet gezien? Omdat ik naar zijn mond keek? Hij spreekt ten slotte met een Nederlands accent. Maar eigenlijk besef ik dat ik dat de laatste tijd bij iedereen doe, niet dat ik aan liplezen doe, maar het helpt wel.

Ik keek ook naar zijn ogen, want ik herinner me wel een zekere blik na een gemaakte opmerking die de normaal vrolijk lachende Nederlander ineens bloedserieus maakte. Daar had ik wel een bedenking bij, maar ja, ik zit niet op Twitter om er daar een opmerking over te maken.

Had ik nu het artikel niet gelezen over het kleedje dat niet was wat het leek², had ik niet meer aan Bram Tankink -en zeker niet aan zijn hemd- gedacht.

Het was het perfecte zomerjurkje, tot haar dochter (na jaren) opmerkte dat de print helemaal niet onschuldig was.

En dat moest direct op internet. Ik stel me dan voor dat iemand me het plezier afpakt van iets dat ik graag draag. Gewoon voor een korte tijdspanne faam op internet er voor zorgen dat dat favoriete kleedje ineens goed is om schotelvodden van te maken.

Ik weet dat ik raar ben, maar ik vind iemand eerder interessant -of niet- om wat hij vertelt -of niet, dan omwille van de kleren die hij/zij draagt.

Iets voor Twitter?