Het was een gewoonte. Er hing in elk huis wel een kruisbeeld of zelfs meer dan één.

Ik had een koperen dat ik kreeg bij mijn plechtige communie.

En toen begon het een beetje te gaan zoals met de boeken. Ik kreeg kruisbeelden van hen die ze niet wilden ophangen maar ze ook niet wilden weggooien. Ik moest ze als vliegen van me afslaan en dat deed ik. Ik had al zo goed als in elke plaats een kruisbeeld hangen of staan.

Toen we naar hier verhuisden waren hier ook alle kruisbeelden blijven hangen. Die waren echt wel bewust niet meegenomen. Ik haalde ze van de muur, legde ze in de gang in een doos en toen belde de moeder van de vroegere eigenaar. Ze moest iets afgeven of weet ik veel. Ze zag de doos, griste nijdig een witstenen kruisje uit de doos en siste: “Das van de klaan heur kommune!” en ze bekeek me alsof ik het me onrechtmatig had toegeëigend.

Daarna heb ik alle kruisbeelden samen op de zolder opgeborgen. De eerste keer dat we ze meenamen naar de rommelmarkt vielen ze onmiddellijk in de smaak, de man stak ze in een zak, nam het grootste en gebruikte dat als handvat. Waarschijnlijk hadden we er te weinig voor gevraagd, want zo katholiek zag hij er nu ook niet uit, eerder een beetje opkoper om er later winst uit te slaan.

Maar als ik zeg dat ik alle kruisbeelden op zolder opborg dan is dat niet juist. Er is het kruiske -van de foto- en dat is een verhaal op zich. Het mozaïek is stuk en uitgevallen en ik zou niet weten van welk heiligenkleed ze een stukje als relikwie achter dat glaasje hebben gestopt.

Ik kan niet het hele verhaal van het kruiske vertellen, enkel vanaf daar waarop het mijn leven binnenkwam en zelfs dat verhaal is niet blogbaar. Want toen ik het wou schrijven kwamen de vragen, de twijfels of het wel allemaal juist was en of ik het soms niet verkeerd had geïnterpreteerd, te gretig om te accepteren wat mijn herinnering me vertelde.

Ik kreeg het van mijn grootvader en dat zou voldoende moeten zijn om het te houden.