Zoek
Dit is een vervolg over Jim. Wie Jim is deed ik in de beginperiode van het blog al uit de doeken.
Over de onthoofding van Jim vertelde ik ook al , maar niet over het feit dat Jim ergens in de loop der jaren zijn stem heeft verloren.
Dat gebeurde tijdens een afwezigheid van Ex, Zoneke en mezelf. Zus bleef alleen thuis en heeft toen maar een party gegeven, waarna ik Jim ergens op zijn kop achtergelaten heb gevonden. Jim was daardoor zo getraumatiseerd dat hij geen woord meer gesproken heeft.
Eens hier zat hij oorspronkelijk dus naast het bed. In het bed was geen plaats meer en het was toch ook niet zo bevorderlijk voor zijn zwakker geworden ligamenten.
De jaren erna zat Jim nog naast het bed, maar later verhuisde ik hem omdat het daar boven te koud was voor zo’n oude beer1 -we slapen met het venster open ziede- en zocht hij gewoon -terwijl ik in het buro werkzaam was- in de woonplaats wat gezelligheid bij enkele andere knuffels, tot Amke en Ella ouder werden, de knuffels links lieten liggen en Ella besloot dat ze afzag van het gebruik van de prinsessenstoel. Jim verhuisde nog eens, al was het enkel van zitplaats.
Sedert die ene dag in januari moest de stoel nog maar eens verplaatst worden en heb ik Jim maar tot co-auteur gebombardeerd. Hij zit nu naast mij aan de laptop, hij praat nog steeds niet maar luistert wel.
(Lees verder onder de foto)
Voor wie zich nu afvraagt waarom Jim twee fluitjes heeft is het antwoord heel simpel. Dat is om ze niet meer te verliezen.
En voor wie zich afvraagt waarom Jim hier met een buff in een warme woonkamer zit, wel dat kwam omdat ik vond dat hij ook wat mocht doen om den brode en ik liet hem poseren met mijn wandelmutske.
De buff was een probeersel, maar die heeft hij al sedert het voorjaar niet meer afgezet. En nu loont het niet meer, het is haast winter.
____________________1 Voor wie echt mocht denken dat ik gek ben kan ik zeggen dat het me hier meer om de vochtigheidsgraad, zijn leeftijd, zijn vulsel (wie-weet-wat dat is) en zijn kartonnen implantaat ging.
2 De fotosessie met de buff komt nog, maar eerst moeten we nog een gaatje in ons beider agenda vinden. (En dat is om niet te moeten zeggen dat ik er nog geen zin in had.)
Rob Alberts
Mijn Jim ligt in mijn voortuin.
Mooi blog
Nostalgische groet,
ms
Mijn boeken en Jim zijn altijd op mijn kamer gebleven. Waarschijnlijk daardoor dat die ontsnapt zijn aan de opruimacties van mijn moeder.
Bertie
Die Jim, dat hij het eeuwige leven moge hebben.
Een prachtverhaal!
ms
Ik spring er, gezien zijn ouder wordende knoken, heel voorzichtig mee om.
francky spruytte
Even de oude blog gelezen. Jim heeft al een heel verleden achter zich.
Gelukkig is hij er nog steeds.
ms
Als die moest kunnen bloggen …
?
elsje
ik ben nu al fan van Jim. Niet praten maar luisteren 🙂
ms
Ik zou hem toch nog eens graag “beuh” horen zeggen.
?
Matroos Beek
Daar draag ik ook zorg voor. Ik heb nog steeds mijn beer ‘Bombie.’
ms
Gelukkig maar! Ik ben niet de enige die zo vasthoudend is.
Matroos Beek
Zeker niet. Zeer herkenbaar.
ms
Toen mijn neefjes klein waren zag ik ze met twee voeten gelijk op de knuffelbeer van mijn broer springen. Toen ik vroeg of hij dat later niet jammer zou vinden, antwoordde mijn schoonzus in zijn plaats en zei: “ach, die ouwe rommel”.
Mja, ik heb dus nu een ouwe beer uit de 50’s, met een smokkleedje uit de 50′, een schortje uit de 50’s en een paar lompe bottinnen uit de 50’s en toch zie ik geen ouwe rommel.
Matroos Beek
Respect en zorgzaamheid. Zo leer je dus al vroeg aan kinderen hoe het niet moet.
Mijn beer is naakt (ik bedoel zonder kleren) en uit de 60’s. In zijn zwart kunststofneusje staan nog steeds de afdrukken van mijn melktandjes. Een deel van zijn vacht is opgegeten door motten, maar net dat maakt hem zo speciaal. Ik zou het heel erg vinden mocht iemand hem iets aandoen.
Bertie
Het lijkt me een lief bezit.
Wij hadden geen knuffelbeesten, daar dachten we niet eens aan. Wel poppen maar die zijn in de jaren kwijt geraakt, versleten of wat.
Bij mij mans familie zag ik het ook niet en bij onze kinderen evenmin. Die bewaren andere dingetjes.
ms
Ik weet eigenlijk niet van wie ik hem kreeg. Op mijn eerste verjaardag was hij daar en mijn moeder besliste dat hij Jim heette. Waarom weet ik niet.
Zij had als kind ook een beertje gehad, ik heb daar nog mee gespeeld, die heette Johny. Ik noemde die kakkeJohny omdat hij geen haar meer had. Er was nog een nieuw beertje die ik soene (schone) Johny noemde. Wat er met de Johny’s gebeurd is weet ik niet. Ik vrees dat ze de eerder vernoemde brand niet hebben overleefd.