Ooit toen Luc en ik samen gingen wonen besliste hij dat hij het huishouden zou doen, ik had de zaak. En zo gebeurde. Luc kookte, waste en poetste. Er waren uitzonderingen: de ramen en de strijk. Dat laatste is echter verwaarloosbaar gezien onze manier van kleden.

Na ons pensioen werd het wat wazig, wassen en poetsen doen we nu wel alle twee en toen rees er een oneffenheid in onze eensgezindheid en dan nog wel over het ophangen van het wasgoed. Niet dat dat de eerste keer is dat we de dingen anders zien. Het gebeurde vroeger ook wel eens, allemaal zaken van wezenlijk belang.

Wat was er gaande? Wel Luc dierf al wel eens ’s avonds klein wasgoed op een droogrek in de keuken hangen dat hij dan ’s morgens weghaalde.

Maar dat bracht me de Leuvense stoof van thuis in herinnering. Daarboven hingen ook de vaantjes allerhande te drogen. Dat was tof als er onverwacht bezoek kwam en vooral als het ondergoed te kijk hing. Bovendien vond ik dat het klam en ongezellig aanvoelde. Gelukkig was ik nog een kind, maar ik zwoer bij mezelf toch dat ik het niet zou doen.

Ik had daar tegen Luc nooit wat over gezegd, want commentaar geven op iets wat jezelf niet doet vind ik echt lomp. Nu zei ik er wel wat van. Ik stelde de zolder voor. Daar hingen we de grote stukken toch al op. Luc keek of hij het in Keulen hoorde donderen. Die wasmand? Naar de zolder? En dat voor sokken en zakdoeken? “Ik zal het wel doen” zei ik.

Het resultaat was dat Luc toch met het kleine goed naar de zolder ging. Tot nu.

Nu heb ik het ophangen van de was opgeëist. Wie wil er zich hier uit de naad werken? Ik toch zeker.