Er was de fles, weet je nog wel, de fles met een reukske.

Na het log van toen vergat ik de fles. Ze stond ergens gewoon open en vergeten. Open en vergeten stond ze te staan.

Er was de oorhanger, weet je nog wel, de oorhanger die onvindbaar was.

De oorhanger vergat ik niet. De hele zondagvoormiddag na de verdachte verdwijning gingen we over tot een forensisch onderzoek, hebben we alles wat niet te vast en te heet was, verzet en nagekeken.

Bovendien, raar maar waar, kom ik de fles tegen en heb, van pure frustratie, meerdere keren natriumbicarbonaat in de fles gekiept en er -net geen- kokend water op gegoten.

Zegt Luc: “Ik ga aan het eten beginnen”, wil ik naar de eetplaats en iets trekt mijn aandacht, onder de kast, naast de poot op een plaats waar ineens een lichtval was en waar de dag ervoor nog kabels lagen.

Ik kijk, ik stop, ik buk, ik grijp, ik heb mijn oorhanger in de hand.

Begrijpe wie begrijpe kan. Op zaterdag heeft Luc daar nog op zijn buik voor gelegen.

En de fles? Tja, die stinkt niet meer.