Nu alles zo wat op slot zit en we geen avontuur kunnen opzoeken moeten we het doen met de avonturen die ons in de schoot vallen. Enkele zaken van de week komen zo in aanmerking om even te vermelden.

Dat we, sedert we terug een diepvriezer hebben, pizza’s in voorraad hebben, vertelde ik al. Dat ik de pizza’s van Boni koop vertelde ik nog niet. Die zijn minstens zo lekker als die van Dr. Oetker en veel goedkoper. Dat we vorig jaar te maken kregen met een aangepast assortiment voor de feesten vertelde ik wel al. Dag pizza’s! Tot volgend jaar.

Ik kan daarmee leven.

Dat ik laatst, op zoek naar iets voor de feesten, in de gang van de diepvriezers te maken kreeg met een weglopende medewerker, kon ik nog niet vertellen, het gebeurde pas vorige dinsdag. Dat voor sommigen anderhalve meter niet voldoende is bleek voor de man reden te zijn om bang van mij te zijn. Ik heb daar geen probleem mee, anderhalve meter is niet veel. Maar bij nader inzien … er zijn echt wel mensen die daar vierkant hun voeten aanvegen, maar zijn meetmaat was wel erg lang uitgevallen. Resultaat? Ik gaf het zoeken op en vertrok zonder.

Ik kan daarmee leven.

Dat we sedert de crisis ons vlees bestellen en aan de beenhouwerij afhalen is ook zoiets dat ik het vertellen niet waard vond. Waarom dan nu wel? Na dat lichtelijk negatieve mag het positieve niet ontbreken.

Dinsdag morgen kreeg ik telefoon van de beenhouwer. Het stuk vlees dat ik bestelde voor de feesten was niet in voorraad. Wou ik iets anders? Ik bedankte. Tussen de bestelling en de afhaling in werd de regel dat we met kerst niemand mochten uitnodigen van tel en zodoende verviel de nood aan een mooi groot stuk.

Bij het afhalen vroeg ook deze beenhouwer of ik niks anders wou. En ik vroeg hem naar de worsten die niet in onze gewone samenstelling op de keuzelijst hadden gestaan. Ik zou sowieso al eens rondgekeken hebben in de uitstalfrigo maar dat was buiten deze ultra behulpzame beenhouwer gerekend. Hij liep erheen, pakte ze en gaf ze me en daardoor verstoutte ik me om ook achter het andere te vragen. Dat was er ook, maar wel in één stuk, niet in sneetjes. Moest hij het even snijden? Dom van mij, maar ik stond daar even als van de hand Gods geslagen alvorens “ja” te zeggen.

Zo een -toch wel dom- voorval maakte mijn dag echt goed, ik zweefde haast de Colruyt uit.

Op woensdag zit Luc in die folder te bladeren en meldt dat de koffie -mijn koffie- sterk afgeprijsd staat en stelt, met een lichte aarzeling, voor om daar in Sint-Truiden om te gaan. Lichte aarzeling omdat hij weet dat ik een hekel heb aan die winkel. Iets of wat stoort mijn oren. Iets of wat maakt de druk daar onverdraaglijk. Niet altijd, maar dikwijls.

Maar ik zeg “ja”. Ah ja, dan kunnen we van daar ook dat diepvriesgetuig meebrengen. De pizza’s kunnen nog wel wat wachten. Maar ik zeg ook: Niemand zegt dat ik daar moet binnengaan”. En daarmee was Luc onmiddellijk akkoord.

Juist ja.

En wat bracht hij mee? Luc kocht dat gemiste diepvriesgetuig, hij kocht ook Potato Pops van McCain die hij wil proberen in de airfryer, hij kocht nog ander diepvriesgetuig dat hij handig vond om in huis te hebben. Eerlijk is eerlijk, daar had hij het op voorhand allemaal al over gehad. Hij bracht ook nog enkele -niet dringende- zaken mee die in onze Colruyt niet voorradig waren en die hij er tegenkwam.

Hij had ook niknakskes in de kar. Die eet hij graag eens tussendoor. Gelukkig was hij de chips niet tegen gekomen. Luc is een chips-vreter.

Wat had hij niet gekocht? Koffie!

Eens thuis dook hij de folder in om te zien of die koffie misschien in andere vestigingen zo goedkoop was gezet. Ontsteld keek hij op. “Oei!” zei hij “ik heb niet goed gekeken, dat was een andere variant koffie”.

Ook daar kan ik mee leven.