• Soms, bij het ontwaken, na het lezen van de ochtendkrant, spring ik enthousiast mijn bed uit, benieuwd wat de nieuwe dag brengen zal.
• Soms, bij het ontwaken, na het lezen van de ochtendkrant, zou ik me zo omdraaien en blijven liggen. Er valt toch nooit wat te beleven in deze coronatijden.

• Soms sta ik enthousiast recepten te lezen en ga dan vol overgave staan bakken in de keuken.
• Soms vind ik dat het lijkt of we enkel met bevoorrading en proviand begaan zijn.

• Soms sta ik enthousiast foto’s te nemen van het nieuw uitbrekende lentegeweld.
• Soms denk ik dat iedereen dat meemaakt en dat het toch alle jaren opnieuw gebeurt.

• Soms sta ik te trappelen van ongeduld om te gaan wandelen, buiten zijn, de lucht opsnuiven, dingen zien.
• Soms denk ik dat het toch altijd hetzelfde is: een bos is een bos, een berg een berg en een beek is een beek.

• Soms vind ik het schrijven op dit blog belangrijk, voor mezelf en ik denk dan dat, als er één iemand iets aan heeft als is het luttele minuten verstrooiing, het blog bestaansrecht heeft.
• Soms vraag ik me af wie die futiliteiten zouden kunnen interesseren nu er helemaal niets te beleven valt.

• Soms vind ik het stilgevallen leven in coronatijd heerlijk en rustgevend.
• Soms vind ik het stilgevallen leven in coronatijd irritant en vervelend.

• Soms vind ik het (ver)maken van kleren een mooie bezigheid.
• Soms vind ik het (ver)maken van kleren nutteloos als je toch niet onder de mensen mag komen.

Soms hé …