Zoals reeds eerder gemeld, hadden we een midweek Zoneke. En deze keer waren het niet enkel Nitro en Murphy op wie te passen viel, er waren een paar beestjes meer die onze zorg en bezorgdheid verdienden.

De paarden staan namelijk sedert het coronabegin ten huize Zoneke al slapen ze er niet binnen, maar in de stal achter het huis. Wij, die niets van paarden kennen behalve dat ze groter zijn dan ik.

Dagen zonder vooropgesteld werkrooster -als gepensioneerde is dat ook thuis al een groot woord- resulteren in uitstapkes naar de frigo en de -goed gevulde- snoepkast. Ik at nog nooit M&M’s salt caramel. Nu was het zakske leeg. En Zoneke had dan ook nog broodjes voorzien.

Dat beloofde voor Baskuul, al stond het geval dat mij ooit met de neus op de feiten duwde rechtop met zijn gezicht tegen de muur, in de hoek als het ware.

Ik nam hem mee naar de badkamer en schrok me de volgende ochtend halfdood. Vier kilo madam! Een halve meter verder was dat al maar tweeënhalf kilo meer en nog wat verder één kilo.

“Leugenaar” siste ik. “Pestkop!” En ik zette hem maar weer in de hoek. Daar hoort hij.

Stopte ik nu met in de kast neuzen? Ah bah neen! Ik vond nog Treetskes en mini marshmellows. Querida is een snoepgat. Ik gelukkig enkel als ik daar ben.

Vertel ik de zaak van de twijfelende weegschaal, zegt Querida: “Ah ja, zo kan je kiezen welk gewicht je het best bevalt”.

De eerste morgen thuis stap ik met een bang hart op Baskuul om er volledig opgelucht terug af te stappen. Vierhonderd gram? Verwaarloorsbaar. Efkes wat opletten en klaar.

Andere bewegingen, andere manier van leven vergt blijkbaar meer brandstof, al werd het echt zwaardere werk ons bespaard. Er kwam dagelijks iemand de stallen doen.

Wil ik nu een paard? Goe zot zeker? Die beesten zijn nog altijd heel groot.