Het begon heel gewoon tijdens een gesprek over bezigheden die tijdens corona hadden stilgelegen, over hobby’s die je niet thuis kon doen zoals schermen.

Luc en ik bekeken elkaar al eens. We zijn alle twee nogal geïnteresseerd in sport. Toen bleek dat er binnenkort een BK schermen op het programma stond, bekeken we elkaar nog eens.

We deden het al meer, zomaar naar iets gaan kijken om te zien hoe het er aan toe gaat. Zo waren we een paar jaar terug op een schaatspiste in Eindhoven en waren we, net voor corona, nog op het BK-indoor atletiek in Gent.

Schermen dus … waar we niks maar dan ook niks van kenden.

Maar gezien een en ander wilden we daar een tweedaagse van maken, misschien die ene zoektocht die geen zoektocht meer is nog doen daags voor het BK en na het BK nog eens naar het Centrum van de Ronde van Vlaanderen. We waren er ooit wel, maar dat is jaren geleden.

Het liep anders. De zoektocht die geen zoektocht meer was lag verder van Ronse af dan gedacht, maar er was nog een andere wandeling die we al langer wilden doen, namelijk die in het Muziekbos en dat kwam goed uit met de bloeiende boshyacinten.

De wandeling maakte dorstig en we keken uit naar een terrasje. Spijtig genoeg was tijdens onze wandeling de deur op slot gedaan en zou ze dat blijven tot avondtijd.

Het was efkes zuchten maar we hebben dat snel gerepareerd met in de stad zelf aan een tafeltje plaats te nemen waar het uiteindelijk zo gezellig was dat we er ook nog bleven zitten om te eten.

Het schermen waar we niks van snapten bleek een ingewikkelde affaire. Toen ik op voorhand informeerde hoe lang het zou duren bleek dat af te hangen van de pauzes. Hoe gek dat ook mag klinken, het is juist.

Het was wel tof om mee te maken, maar wat een mierennest! Wat een gekrioel! Geen ogen genoeg om alles te zien, laat staan te volgen.

Uiteindelijk snappen we er nu wel al één en ander van. Het is zo klaar als troebel water, maar we zien toch al dat het water is.