De gemakkelijkste manier om die bandenwissel -twee keer per jaar- niet te vergeten is dat te doen bij de overgang van winter- en zomertijd.

Dus de wintertijd zit er aan te komen en ik berekende, deze week afspraak maken, volgende week herfstvakantie, de week daarop wisselen.

Maar we konden de daaropvolgende dag, gisteren dus, de banden laten wisselen met -echt wel- zomerweer.

Door omstandigheden: brood halen, scholen uit op de middag, alle pubers bij de bakker binnen, … vertrokken we vroeger en waren dus méér dan ruimschoots op tijd. Maar we moesten nog naar Hubo ook.

“Te voet?” vroeg Luc. “Te voet” ging ik akkoord. Het was toch maar een goeie 650m.

We gingen de autosleutel afgeven met de melding dat we sowieso te vroeg waren maar dat ze zich daardoor niet opgejaagd moesten voelen. Het waren de omstandigheden.

Bij Hubo haalde Luc zijn lijstje voor de pinnen waar ik mijn notenolie ook op had vermeld.

We werkten ons lijstje af en legden alles in de kar. “En nu nog voegspecie” zei Luc. Hij toonde me een foto van een doos. Maar toen we die doos vonden was die voor tegels en niet voor een buitenmuur.

Neen, dat waren pakken van 25kg. “Aha!” juichte Luc blij en legde een pak op de kar.

“En gij gaat dat dragen?” informeerde ik. Zijn “aha” verstomde nog voor die volledig in de ether opgelost was. Hij krabde zich in zijn snorrebaardharen. Daar had hij nu niet aan gedacht.

“Straks omkomen?” vroeg hij. Mijn zwijgen was veelzeggend.

Luc heeft die zak die 650m terug naar de bandenwisselaar gedragen. Maar ik heb meegeholpen. Ik droeg zijn vest en zijn mannensjakosjke.

Zwaar werk met zulk warm zomerweer, zo met twee vesten over mijn arm en twee sjakosjen en een fototoestel over mijn schouders.