Ik zag het artikel en dacht: “Nog eentje doen vóór het jaar om is”. Maar wanneer? Eigenlijk wilden we deze week gaan, maar de weerberichten waren niet gunstig. Uitstellen dan?

Maar voor we dat deden las ik dat het gisteren wel de mooiste dag van de week zou worden, met weinig of geen neerslag en zelfs wat zon.

Gisteren reden we na het zwemmen niet naar huis maar wel richting Charleroi. Onderweg zei ik: “We moeten er niet te veel van verwachten”. Waarom zei ik dat nu? De tentoonstellingen van zowel Stephan Vanfleteren als van Vivian Maier en van Alfred Seiland waren zo goed dat ze me bij blijven … blijven hangen bij manier van spreken. Waarom duikt er dan zo een gedacht mijn hersenen binnen. Een voorgevoel?

Het was niet zo erg. Er waren erg mooie foto’s, maar -waarschijnlijk is dat persoonlijke smaak- de beste waren uit de Franse en de New York periode. Foto’s van bekende koppen en in bars e.d. genomen interesseren me minder.

Het museum had nog wel meer in petto. Er was ook een tijdelijke expositie van Sébastien Cuvelier en van Ivan Alechine en bij de permanente tentoonstelling kon je verloren lopen of elkaar kwijt raken.

Er hingen een paar foto’s van Dorothea Lange², van Walker Evans³ en nog enkele -denkelijk- tijdgenoten. Het wachten is nu op een tentoonstelling van één van hen.