De schouwen zijn verstopt, de stoven verroest en de prijs van de energie swingt de dakpannen uit.

Zegt Luc: “we hebben die ouw petrolvuurkes nog”. Dat is waar ook. We haalden die wat bij elkaar al wisten we wel nog ongeveer waar die zich bevonden, want die gebruiken we die al zeker meer dan tien jaar niet meer.

Eén ervan had ooit dienst gedaan in de serre bij Broer en stond indertijd bij ons in de winter bij de watermeter, het andere hadden we bij Gamma gehaald en het derde, het meest gesofisticeerde, heeft een stopcontact nodig. Dat heet dan ook een laserkachel blijkbaar.

Bij dat ene dat uit de Gamma kwam brandt de vlam te hoog, hoog boven de kous. Dat wil zeggen dat het gevaarlijk is voor CO2 vergiftiging.

Ik zocht op internet en vond dat zo een kous vervangen kon worden.

Ik stond al bijna met de toernevis klaar toen ik de prijs van zo een nieuwe kous zag. Dat was al een minpunt en bovendien zou ik naar Gamma moeten om te zien of het wel de juiste kous is.

Maar ook zijn de automatische ontstekingen van die twee vuurkes precies wat naar de filistijnen. Die vuurkes werken nog hoor, daar niet van, maar je moet een aangestreken stekske tegen die hun kous houden.

Ik zocht op internet en vond dat de ontstekingsveren konden vervangen worden.

Ik stond al bijna met de toernevis klaar toen Luc vroeg: “zouden we niet beter een nieuw kopen, nog zo’n lasermodel?”

Dat vind ik niet. Dan kunnen we beter volgende zomer die schouwen laten maken en hier een speksteenkachel of een allesbrander zetten.

“Dan moeten die twee oude vuurkes toch niet gemaakt worden” zegt Luc. Weet hij veel.

Hij weet niet hoe die toernevis ligt te roepen in de aalambak en hoe graag ik het binnenwerk van die vuurkes eens wil bekijken.

Niet dat we die willen gebruiken, daar niet van. Maar in tijden van nood -zeker als ze het woord “afschakeling” in de mond nemen- moet je voorbereid zijn.