Waarmee de titel van dit log wel erg gepast was voor mijn volgend project –zoals Matroos het noemde– aangezien onze bottinnen, jawel die van mij en van Jim, wel echt scheef te noemen waren.

Ik had de lederbewerker en de schoenenhersteller van “The Repairshop” wel al bezig gezien maar die mensen delen ook hun geheimen niet.

Nu stond ik bij Troc voor een rek met een product voor leder en dacht: “Jim zijn schoenen?” en ik riskeerde het. Wie dit blog volgt weet misschien, of is het al vergeten, dat Jim zijn schoenen ooit, heel lang geleden, mijn schoenen waren. Kijk maar …

Het was wel relatief duur voor een leerverzorgingske, zoveel kost die van mijn gezicht nog niet, maar ach ja … die bottinnen hadden het meer nodig dan mijn gezicht. Ze waren zo hard als beton.

Eens thuis heb ik mijn stoute schoenen aan- en Jim zijn bottinnen uitgetrokken.

De voorziene, bijgevoegde vod vond ik nogal onhandig en heb me maar, om in de vorige context te blijven, met wattenschijfjes aan het wrijven gezet.

Na een eerste beurt voor één van de bottinnekes, zag het verschil er al zo uit:

De tweede schoen werd -natuurlijk- een stuk moeilijker en daar kreeg ik niet hetzelfde resultaat. Het leer is er een stuk afgeschilferd aan één zijkant, de andere zijkant zit blokvast in elkaar geworgd en is niet los te krijgen.

Als de tweede schoen bij volgende beurten niet opknapt, zal Jim altijd met een scheve bottin moeten blijven lopen … moest hij al kunnen lopen natuurlijk.

Toen de bottinnekes properder en zachter werden zag ik sporen, klaar en duidelijke kruipsporen aan de zijkanten en op de tippen. Ik besloot dus dat ik ze niet zou witten met schoenverf maar smeerde ze wel in met witte schoencrème.

Als het leder zich hersteld heeft en terug zacht en soepel is, is het voor mij voldoende. De rest hoort bij de geschiedenis van die bottinnekes.

En ook de wol, die nog met restanten aan de binnenzijde zat, heb ik niet vervangen of hersteld. Ik denk niet dat Jim hier binnen koude voeten zal hebben. Hij heeft er toch nooit over geklaagd.