Soms kan je je wel voor het hoofd slaan omwille van beslissingen die je in het verleden genomen hebt.

Zoals gisteren, toen ik me stond af te vragen waar ik het in mijn hoofd had gehaald om de wasbakken op onze badkamer op een halve bak te laten rusten i.p.v. op een volledige voet.

Natuurlijk wist ik dat nog. Dat kwam omdat ons huis bestaat uit scheve hoeken en aflopende vloeren.

Maar dat zou normaal geen probleem gegeven hebben, mochten die kranen zich gedragen hebben.

Gisteren morgen echter, ik rol uit bed, waggel naar de badkamer, kijk in de spiegel, draai de kraan open … en het lijkt ineens of de hele waterleiding in de badkamer stroomt. Erg! Want na tegen Luc geroepen te hebben dat hij het water moest afsluiten, dacht ik er natuurlijk niet aan dat ik die dop er in geduwd had, liep die bak over en stond ik te pootjebaden op de houten vloer.

“Dat is niet normaal” wist Luc in al zijn wijsheid te zeggen terwijl ik het water opdweilde.

Gelukkig had hij nog enkele rubberen dichtingsringen van toen de kraan van zijn lavabo eens drupte. Dat deed die nu ook al een dag of twee, maar we zouden die wel eens vervangen. Nu dus.

Maar om dat te doen moeten die hangbakken er af. Ja. En daar ging het wringen. Zo hilarisch als ooit werd het niet, maar de knoken willen zo goed niet meer mee.

Het kwam in orde. En het water stroomt weer normaal in beide lavabo’s.

We gaan vandaag nieuwe dichtingen halen voor als het ooit nog eens gebeurt.

Misschien hadden we er ooit beter gewoon kastjes onder die lavabo’s laten zetten, zij het dan op maat gemaakt, dan moesten we gewoon die deurtjes openen om aan die hoekstopkraantjes te geraken.