Mensen zijn rare wezens. Zo wist wijlen Sloef het vroeger ook al op het blog te vertellen. En daarbij had hij het, natuurlijk, over de twee exemplaren hier ten huize.

Hij zou in dezes gelijk gehad hebben. Waarom?

Nu het probleem met de hoofdkussens is opgelost -eerst had Luc er een, nu heeft hij het zijne en ik het mijne- en we beiden content gaan slapen;

Nu de proefperiode van de hoorapparaten is afgelopen -enkel de factuur moet nog komen en betaald worden- en ik content ben en me weer onder de mensen durf te begeven;

Nu alle voorziene komende vakanties, vakantietjes en daagjes-weg, die voor de rest van dit jaar op de agenda staan, nu ook op de vakantielijst mooi ingevuld staan -die voor mei 2024 staat dan ook wel al op de agenda, maar voor de gedetailleerde planning moet er nog te veel water naar de zee lopen;

zou je denken dat ik gerust en opgelucht ben omdat er voor alles een oplossing kwam.

Maar toch was er een zekere onrust over bepaalde dingen. Ik negeerde ze. Maar als zelfs Luc precies over die dingen begint en er blijkbaar ook mee lijkt te zitten is het misschien toch tijd om de koe bij de horens te vatten.

Wij hebben ons een chromecast gekocht en gaven onszelf een uittestperiode alvorens te beslissen wat we met de decoder zouden doen. En dat is waarschijnlijk de reden dat we die ooievaars hebben gemist.