Nu het binnenhuisveloke weer ingeburgerd is en dagelijks zijn aantal toeren draait zie ik een eigenaardig fenomeen.

Je zou zo denken dat ik na al die tijd niet meer vooruit zou raken, dat doe ik ook niet, het is een binnenhuisveloke voor iets, maar ik bedoel meer dat de aangesproken spieren verstek zouden laten gaan en/of foert zeggen. Dat doen ze niet. Integendeel.

Ik fiets dat het een lieve lust is en op zeker ogenblik voelt het aan of ik in de lucht trap. En dan heb ik maar een zwaarder parcours ingesteld. En nog altijd fiets ik dat het een lieve lust is.

En op zekere dag was ik zo druk doende met een drietal sudoku’s op mijn telefoon dat ik de tijd vergat en merk dat ik uiteindelijk bijna het dubbel van de voorgaande dagen heb gereden.

Zelfs na een dag zonder fietsen, want die zijn er natuurlijk ook, gaat het driedubbel zo vlot en goed.

Dan moet je mij eens proberen uitleggen hoe het komt dat ik deze week, zomaar ineens spierpijn krijg in mijn rechterkuit, dat been even stilhoudt, waarop ik spierpijn krijg in mijn linkerkuit, waarna ik dat been even stilhoudt, waarop ik weer spierpijn krijg in mijn rechterkuit, … En zo kan ik nog even doorgaan.

Ik heb het dan maar opgegeven na twintig minuten fietsen.

De volgende dag was er geen vuiltje aan de lucht. Komieke benen heb ik wel.