Kunst is emotie. Zo is het bij mij dan toch. Ik ga geen schilderij kopen omdat het duur is, wel als het mij iets zegt, me raakt. Zo was er het schilderij met mijn naam er op. Dat hangt in de eetplaats, al weet ik niet wie het schilderde.

Niet alle kunst is aan mij besteed. Zo kan ik wel bewondering hebben voor de tactiek, werkwijze en vakkennis van de grote -meest geroemde- meesters maar warm of koud word ik er toch niet van.

Er zijn anderen, mensen met veel poen, die kopen kunst voor zichzelf. Ze mogen dat wat mij betreft, maar wat ik er van denk zal hun kouwe kleren niet raken. Als ze het nog ophangen en bewonderen, nog tot daar aan toe, maar als het enkel als belegging dient of opgesloten zit in een safe vind ik dat wel heel erg zielig.

Zulke mensen vragen er daarom niet echt om maar zijn een erg gegeerde prooi voor oplichters. Ik vind het al eigenaardig dat men soms nog onbekende werken van één van voornoemde grote meesters kan vinden ergens op een zolder als leefden ze daar nog in middeleeuwse huizen. Maar ach … vervalsen blijkt een kunst op zich.

Als ik dan lees over de laatste nieuwigheid om die verzamelaars op te lichten vind ik dat allemaal nogal eigenaardig.

Jos Pauwels, de kunstschilder die niet bestaat: hoe de grootste veilinghuizen ter wereld verzamelaars bedriegen met valse kunst¹

Natuurlijk is het een plusartikel maar even googelen leert me dat Jos Mestdach, die het bedrog aankaart, een boek uitbracht: “Fake Art” dat daar over handelt. Tja …

Wat meer is, Jos Pauwels bestaat wel, meer dan één Jos Pauwels zelfs, googel maar eens.

Anderzijds is er dan wel de Belgische kunstenaar Christian Silvain², die na jaren eindelijk een Chinese plagiaatpleger -die er ook goed aan verdiende- gestopt kreeg en ineens de Chinese markt voor hem ziet open gaan.