Indertijd toen Luc te maken kreeg met de peesplaatontsteking moest hij oefeningen doen met een tennisbal. Dat mocht een andere bal ook zijn, daar niet van, maar een tennisbal had de juiste stevigheid en het perfecte formaat. Wij hadden nog een tennisbal – oorsprong onbekend.

Toen hij zijn steunzolen had, stopte hij met de oefeningen maar laatst, bij het inzetten van de nieuwe lente, greep hij terug naar die bal want naar zijn zeggen voelde hij terug iets.

Laatst, tijdens de midweek in Oostduinkerke, wou hij naar de kringwinkel, kijken of er geen tennisbal lag want hij had de zijne vergeten.

Natuurlijk was er geen bal te zien. We zijn dan maar even tot naar Sportsdirect gereden en kochten een set van 3. Daarmee kan hij een bal in zijn valies, in zijn eendagskoffer en in de picknickmanden steken. Dan zou hij, logischerwijze, altijd een tennisbal bij de hand voet hebben.

Sedertdien hebben we al in alle kringwinkels -en het zijn er heel wat, met het oog op de zoektocht– tennisballen gezien. In één ervan lagen zelfs meer setjes tennisballen (van 4 stuks) dan we in de Sportsdirect zagen. Uiteindelijk hebben we nog zo een set meegenomen.

Ook langs de autosnelweg zagen we ze al in de zijkant liggen. Gaat daar iemand tennissen? Of gaat het om een camionneur met een hielspoorontsteking?

Vrijdag, tijdens de wandeling, riep Luc uit: “Nu niet overdrijven hé!”

Hoe lang de bal er al lag valt een beetje op te maken uit de staat waarin de voetbal ernaast zich bevond.