Je ziet een porseleinen koekjespot op een koopjessite en je denkt: “die is best mooi” en je denkt ook al aan de plaats waar die goed zou staan in je huis, als je al koekjes zou hebben. En je denkt dat je best in staat bent om koekjes te bakken. Maar je koopt de koekjespot niet. Wat zou je met een koekjespot gaan doen zonder koekjes want wat zou je met koekjes gaan doen als je op je kcal let?

Maar het blijft knagen, in dit geval de koekjes aan jou en niet zoals het normaal zou moeten gaan: jij aan de koekjes. Niet moeilijk aangezien ze er niet zijn. Maar de vraag is: vermits ze in je hoofd zitten, zijn ze er dan wel of niet?

Tot twee maal toe overweeg je recht te springen en de keuken en de oven onveilig te gaan maken omdat je toch maar zit te niksen en aan dingen zit te denken waar je beter niet aan denkt.

Maar aan koekjes denken helpt ook niet. De eerste keer helpt het besef dat je het recept niet meer van buiten kent, de tweede keer heb je dan wel het recept maar bedenk je, net op tijd, dat je je deegroller -zo’n Tefal model waarvan de handvatten loskwamen- hebt weggegooid.

De derde keer, geen lievemoederen aan, spring je recht, het is al donker, het is al avond, maar de koekjes in je hoofd willen er uit, ze willen in de oven, ze willen …

Ze lukken wonderwel. Ze staan af te koelen en je verwittigt je lief dat hij ze niet allemaal ineens moet wegwerken aangezien jij ze maar met koekjesmaat en kcalgewijs kan opeten.

Probleem? Je hebt geen koekjesdoos.

Natuurlijk heb je wel een koekendoos, meer dan één zelfs, maar aangezien je nooit koekjes in huis hebt zitten daar andere dingen in.

Toch jammer van die porseleinen …