Vorig jaar, 17 maart om precies te zijn, liepen we in de Eifel te wandelen, als plots mijn telefoon tilt slaat, van toeten noch blazen weet en wij plompverloren naar vier mogelijke wegen staan te kijken, aangegeven op een houten wegwijzer. Er staan dan wel bordjes van de wandeling ook, maar die lijken me niet bepaald betrouwbaar.

We hebben dan maar de richting Sassen gekozen. Daar kenden we de weg. En we zijn het gemiste deel dan maar van de andere kant gaan bekijken.

Dit jaar willen we die wandeling nu wel eens goed gaan doen. Voor alle veiligheid bestudeer ik de kaart op voorhand en zie dat dat bordje toch niet zo verkeerd stond.

Op hetzelfde punt als vorig jaar aangekomen, is mijn telefoonscherm zwart. Compleet zwart. Wat een bizar toeval is me dat.

We volgen dus nu het bordje en zouden aan een weiher moeten uitkomen. Dat doen we niet. Ik haal er Lucs telefoon bij, die ik eerst nog een beetje moet instellen en googel de weiher. De telefoon zegt: “Je bent er”. Midden in het bos? En geen bordje? Ik heb dan maar Center Parcs’ adres ingegeven en we kwamen goed terecht.

Dan ga ik googelen en vind dit:

En dat, dat had ik ooit nog al gezien. Vorig jaar misschien?

Nu gaan we die wandeling een volgende keer wéér doen, opnieuw tot het goed zit. Want die weiher? Daar zijn we, volgens mijn Runtastic, net naast gelopen. Wellicht moesten we het kapot gereden spoor tussen de bomen genomen hebben.

En ik zal de vermoedelijke boosdoener goed in het snotje houden. Maar waarom laat die Lucs telefoon dan met rust?