Ik schreef dus:

En ik heb bedacht dat ik misschien arroganter kan zijn dan de arroganten, onbeschofter dan de onbeschoften maar dat dat niet mijn stijl is en dat ik dat evengoed kan oplossen door mijn schouders op te halen, me om te draaien en ze in hun sop gaar te laten koken.

Goed voornemen! Of het haalbaar is? Ja, behalve …

Ik heb geen ochtendhumeur, helemaal niet. Ik heb helemaal geen humeur ’s morgens. Maar … Ik houd niet van vroeg opstaan. Ik houd van langzaamaan wakker worden.

Vraagt Luc ’s morgens: “Wat gaan we vandaag doen?”, dan stop ik hem met: “Ik heb mijne koffie nog niet uit”.

Ik houd van de geur van koffie in de morgen. En ik houd van de koffie in mijn zjat waar ik met veel genoegen kan aan nippen.

Wat gebeurt er nu op dagen van een rommelmarkt? Het tegenovergestelde!

Het is wél zo dat ik koffie drink alvorens te vertrekken -soms wel twee zjatten, maar dan in één keer uit en niet langzaam genietend- en mijn koffiebeker meeneem voor onderweg, maar daarom ben ik nog niet wakker.

Dan komen we aan, de organisatie toont ons onze standplaats, Luc parkeert en ik stap uit … blij dat ik er ben.

Komt daar een vrouw die luid tegen Luc staat te roepen vertellen dat hij achteruit moet omdat de standhouder vóór haar te weinig plaats toegewezen kreeg en zij dus achteruit wil en dat Luc dat dan ook maar moet doen.

Wat Luc doet weet ik niet -niks denk ik- maar ik draai me om en bekijk mijn tijdelijk erf.

Draai ik me terug om, zie ik dat mens de deur van onze auto, aan de passagierskant, opengooien en tegen Luc uitleggen dat hij achteruit moet omdat de standhouder vóór haar en … ik sta onmiddellijk achter haar en zeg zo vriendelijk mogelijk -ondanks een lichte irritatie, van onze autodeur blijf je af– dat de standhouder vóór haar dat efkes moet gaan regelen met de organisatie.

Ze bekijkt me met ogen op steeltjes en vraagt nogal ongelovig: “Hoor jij hierbij?” en wijst op onze auto en ik blijf kalm en zeg: “Dat is mijn auto, ja”, neem de deur en doe die dicht.

Ze begint weer over de standhouder vóór haar en ik draai me om en ga weg. Ik bekijk de auto die zich na ons komt parkeren, waarop die vrouw me achterna komt en tegen die mensen zegt dat ze achteruit moeten want dat de standhouder vóór haar geen plaats genoeg kreeg, zij dus achteruit moet, wij dus achteruit moeten en de nieuw aangekomenen dus ook …

Ik draai me weer om, loop terug richting Luc, ze volgt en blijft zeuren. Ik draai me terug om en ga terug naar de auto na ons. Ze volgt en blijft maar doorgaan.

En dan ontsnapt mij een nogal kortaf:

“Madam! Ik heb mijne koffie nog niet uit!”

“Lastige moier¹” denk ik terwijl zij weg stapt en de mensen in de auto na ons hun lachen proberen in te houden.

Ik zat met het rollerke met Eau de Cologne in mijn handen dat ik had gebruikt om over twee -toch wel erg dikke- insectenbeten te rollen toen ik ineens aan iets dacht.

“Weet je dat ik ooit Eau de Cologne” heb gedronken” zeg ik tegen Luc. Hij trekt een gek gezicht.

En ik leg uit dat ik ooit ergens had gelezen dat -hoe het juist zat weet ik niet meer- er alcohol in zat, maar ook iets over geneeskrachtig en er toen maar een slok van nam.

“Hoe oud was je toen?” vroeg Luc. Ik moest even nadenken, we woonden nog in Hekelgem en we zijn er verhuisd toen … “Jonger dan 13” zeg ik.

En door dat voorval, valt me nog wat anders in.

“Weet je dat ik ooit Broer afwaswater heb laten drinken” zeg ik tegen Luc. Hij kijkt nog gekker.

Ik stond aan de afwas, Broer droogde af. Ik had de pollepel in mijn handen en toen zei ik: “Weet je dat dit ook een manier is om soep te maken?” terwijl ik zorgvuldig in het afwaswater roerde.

Broer geloofde me niet. “Geloof je me niet?” vroeg ik. “Hier, proef maar eens” zei ik. En dat deed hij.

Maar toen was ik nog heel wat jonger dan 13. Dat scheelt. Ik zou het zo weer doen, maar ik denk niet dat hij nog zou happen.

Na de reactie van Matroos op mijn laatste blog over de rommelmarkt dacht ik: “Geef ik echt die indruk?” want zoveel deden en doen we er niet.

Onze lust en ons leven, weer of geen weer? Neen, echt niet. Niet echt. We zijn buiten, komen er onder de mensen, het is een andere vorm van bewegen dan wandelen maar als het regent gaan we niet. Ik heb geen zin in nattigheid, rotte dozen en natte tenten. Het heeft wat te zien met hoe ons muts staat ook.

Dus nog maar eens over de rommelmarkten … maar dan anders.

Het was eigenlijk een idee van lang geleden dat ik ooit wel eens een rommelmarkt wou doen als standhouder. Dat kwam er pas van toen we ons in 2016 een partytent kochten en inschreven.

Dat die partytent ons tenslotte niet beviel omdat ze nogal licht uitviel, vertelde ik bij het relaas van de tweede rommelmarkt. We ruilden ze om voor een nieuwe, een robuustere, maar die stortte gewoon in, zomaar zonder oorzaak.

Omdat we toen nog met een gewone stadsauto reden bleven we wat in de buurt zodat we twee ladingen konden transporteren: één meenemen, een tweede bijhalen. In 2017 deden we er dus ook maar een paar.

Wanneer we onze huidige -duurdere maar kwalitatief betere- tent kochten, vind ik zo direct niet terug.

In 2018 ontdekten we de boekenmarkt in Aarschot en we deden de horrorrommelmarkt. Dat was de enige dat jaar.

We besloten dat het genoeg was geweest met de rommel, het stak ons tegen. Niet de rommelmarkt op zich maar de arrogantie en onbeschoftheid van meerdere kopers. We zouden ons beperken tot de boekenmarkt.

Maar in 2019 hebben we er ons terug aan gewaagd en er enkele gedaan, wat verderaf dit maal, we hadden een andere auto, een klein camionetje..

En toen kwam covid_19.

En ja, dit jaar staan er nu al een paar op de teller. We doen er zoveel we kunnen wat afstand, weer en goesting betreft.

En ik heb bedacht dat ik misschien arroganter kan zijn dan de arroganten, onbeschofter dan de onbeschoften maar dat dat niet mijn stijl is en dat ik dat evengoed kan oplossen door mijn schouders op te halen, me om te draaien en ze in hun sop gaar te laten koken.

Goed voornemen! Of het haalbaar is? Ja, behalve …

Wat me de laatste tijd opvalt, er zijn geen gewone mensen meer. Want als ze het in de media hebben over een acteur, gaat het over een topacteur. Zo ook met (top)experten, (top)atleten, (top)advocaten, (top)muzikanten, (top)puntje-puntje-puntje.

De plezantste vond ik de (top)crimineel. Tja …

Over topgeheimen doen we niet topgeheimzinnig, die bestonden vroeger ook al. Veel jeugdboeken handelden er over.

Maar nu lees ik ook dat je je belastingen kan betalen met topkunst en dat je dan 20% minder op tafel moet leggen¹. Dat is niet mis, alleen moet je al topgeld hebben om topkunst te kunnen kopen om af te geven en dan krijg je er nog een topkorting bovenop.

Nog maar eens ons nikkel tellen?

Getekend: top-ms

Ik ga het even in de verkeerde volgorde vertellen. Wat ik vandaag beschrijf is eigenlijk een gevolg van wat morgen moet komen … en als het morgen niet is, dan toch op één van de volgende dagen. Ik link wel.

In een boek dat ik vond in de Kringwinkel zaten twee blaadjes van “De Druivelaar¹“: alle twee van april 1981, het ene van de 21ste en het andere van de 23ste.

Op dat van de 21ste stond een mop die ondertussen al een baard heeft, op dat van de 23ste een advies van Mark Twain aan een beginnend schrijver. Maar daar stond dan ook de weerspreuk van de maand bij en die zegt:

Als het in april zó regende
Dat iedereen uitriep:
“Alles is onder water, alles is verloren!”
Dan nog zou het niet genoeg regenen.

Klinkt dat niet bekend? Is dat nu niet toepasselijk? En eigenlijk doet men nu of droogte een relatief nieuw probleem is? Maar feitelijk is er niets nieuws onder de -nu wel erg hete- zon.

Hadden ze toen maar ingegrepen.

“Diegenen die goed te been zijn, mogen met mij meekomen” zegt hij. Wij staan op, samen met een tiental mensen van tien -of een meervoud- van tien jaar jonger dan wij.

We gaan de trap af. Hij draait zich om, kijkt naar mij en vraagt: “Gaat dit voor U?” Ik schrik wat maar draai me om waar natuurlijk niemand staat en vraag: “Voor mij?” Hij knikt. Ik loop verder, hij wacht tot ik bij hem ben en ik lach wat als ik vraag: “Zie ik er écht zó oud uit?”

Hij schrikt en stamelt dat hij dat zo niet bedoelde, waarop ik hem geruststel en zeg dat ik dat wel weet en dat het toch goedbedoeld en bezorgd was.

Ik meen dat als ik zeg dat ik weet dat hij het goed bedoelde, maar als ik niet goed te been was zou ik niet meegegaan zijn.

Meestal reageer ik niet zo gevat maar eerder gelaten maar nu ging het eigenlijk vanzelf. Maar waarom maakt men zich dan niet bezorgd om Luc?

Tweede voorval, maar deze keer op de rommelmarkt. Luc staat te onderhandelen als een ander iemand mij iets vraagt over een drietal boeken. Ik vraag om even te herhalen omdat ik niet goed hoor en niet méér dan “boeken even opzijleggen” had verstaan. Ze wijst met haar kin naar Luc ik heb haar laten wachten tot Luc klaar was.

Het was onbewust ja. Maar ik heb bewust niet aangedrongen. Ze wou gewoon eerst even op haar lijst gaan nakijken of ze ze al niet had.

Ik ben niet zo snel op mijn tenen getrapt, zeker niet als het goedbedoeld of onbewust is, maar ik word er zo moe van … dat ik het liever opgeef.

Mijn tenen trekken het zich niet aan, maar ze slaan er giftig groen van uit.

Op zich zijn zulke voorvallen natuurlijk verwaarloosbaar, maar als ze zich opstapelen zijn ze er wel mee de oorzaak van dat je jezelf bij tijd en wijle eens door elkaar moet schudden.