De meeste geluiden die ik hoor klinken metaalachtig, zelfs mensenstemmen, maar ook een blaffende hond. En dan vraag ik aan Luc: “wat hoor ik?” en dan zegt hij: “een hond”.

Soms zegt hij niet: “een hond” maar dan zegt hij: “een duif”. Tja.

Weet je, op een rommelmarkt krijg je allerlei papiertjes in de handen gedrukt over andere rommelmarkten, hun waar en wanneer en hun uitnodiging om te komen verkopen of kopen.

En dan schrijf je je in en dan vragen ze je om op voorhand te storten en dat doe je en dan krijg je een weerbericht om van achterover te slaan, een hittegolf.

En dan sta je daar. Neen, inschrijven en niet opdagen, dat doe je niet. Opdagen en bakken, daar heb je ook geen zin in.

Je gaat en het gaat. Tot na de middag de temperatuur begint te stijgen en het aantal bezoekers begint te dalen. Die zitten allemaal thuis hun gebakken middagmaal te verorberen terwijl jij zelf zit te bakken.

Maar eigenlijk kan je over de -verlengde- voormiddag niet klagen. En eigenlijk weet je niet of in die hitte nog mensen gaan afzakken naar het terrein. En eigenlijk zie je rondom de meesten al beginnen inpakken …

En dat inpakken, wel ja, dat werkt aanstekelijk. Het begint te kriebelen.

Vroeger vertrekken is mijn favoriete bezigheid niet, maar bij de Dodentocht hebben ze ook de afstand van 100km naar 65km teruggebracht, zodat iedereen vóór de grote hitte binnen zou zijn¹.

Natuurlijk kan je bij een rommelmarkt alle bezoekers niet tijdig verwittigd krijgen mocht je vroeger willen stoppen en dat is dan wel jammer.

En nóg eens over eten en herinneringen.

Onze muze zat die dag bij Bertie bij aan tafel en zei: “Zo’n oud verhaal kunnen wij ook nog vertellen”.

Het was niet de eerste keer dat ik bij Bertie de mosterd haalde, het zal -dat staat nu al vast- ook niet de laatste keer zijn.

Wij zaten ooit, moeder, vader, broers, zus en ik spaghetti te eten, zoals we die al jaar en dag aten, alhoewel … ik was een jaar of tien, schat ik, toen die van de chiro langskwamen om mij in te schrijven voor het zomerkamp en onze spaghetti bekeken. Ze vroegen of dat lekker was. Natuurlijk was dat lekker, wij aten dat al jaren zo. “Wij maken dat met tomatensaus” zegden ze.

Uit gemak hebben ze die zomer ook spaghetti op mijn moeders wijze gemaakt: spaghetti met bruine suiker en ballekes. Later hoorde ik wel dat dat wel in meerdere streken ingeburgerd was.

Uiteindelijk was ik het die mijn moeder aanzette om spaghetti met bolognaise te maken na een kamp met de CM zo ongeveer rond dezelfde periode.

Zo kwam het ooit ook zover dat ik, als veertienjarige, van een CM-vakantie in Zwitserland thuis kwam en de naam “ravioli” liet vallen die mijn moeder dan wel in blik kocht, maar zich toch ging inschrijven in een kookcursus bij de boerinnenbond voor het bijwerken van haar vintage kookkennis.

Toen ik las dat er knijten opduiken rond Gentbrugge, Wichelen en in Wetteren, langs de Schelde aan het Zennegat in Mechelen¹ en dat ze in Hamme snelle maatregelen vragen tegen de knijtenplaag² had ik ’s nachts een nachtmerrie en dacht ik ’s morgens een knijt naast de spiegel boven de lavabo te zien, die het natuurlijk niet kon navertellen.

Achteraf gezien was dat geen knijt maar een klein driehoekig vliegske terwijl knijten gewoon slaphangende vliegende stofkes lijken …

Met de nadruk op “lijken”. Echte monsters zijn het. Toen ik dan de titel zag in de andere gazet, die zei dat ze eerst allemaal op je hoofd gaan zitten om dan allemaal tegelijk te steken³, dan snapte ik het voorval van jaren geleden op de Goatfell ook ineens beter. Daar hadden wij dat namelijk, we leken van de ene op de andere seconde gepukkeld, in ons gezicht. (Het artikel zelf is niet te lezen omdat het enkel voor abonnees is).

Ondertussen blijken er ook knijtenvallen⁴ te bestaan, maar geloof me, mochten die beesten hier opduiken dan draag ik een lange broek met lange mouwen -hitte of geen hitte- en koop ik mij een hoed met muggengaas.

Herinneringen kunnen ook last hebben van de ouderdom, ze kunnen jong zijn, belegen maar ook beschimmeld.

Hoor maar!

Luc en ik gaan naar een boekenmarkt (kijken) en beslissen er dan maar op de laatst mogelijke menselijke dag van deze komende week een wandeling aan te breien.

“Pietersheim” zeg ik. “Daar waren we ooit met de kleindochters om naar die ruïne te gaan kijken”. Laatst hadden ze triomfantelijk een foto van die keer getoond, die ik hier niet kan tonen of ik zou ons gezicht moeten blurren. Ik zal dat efkes doen …

Foto’s van die keer heb ik zelf ook niet door een kapotgevallen losse harde schijf. Bovenstaande bezorgde Amke me dus ergens het voorbije jaar, foto genomen op 30 oktober 2016 om 1314u (om volledig te zijn).

De nieuwe versie hoefde ik niet te blurren.

Pietersheim dus. We rijden de parking op en ik zie het kasteel/restaurant voor me staan en zeg ontgoocheld: “Hier waren we al eens, nog niet zolang geleden”.

Raar maar waar roept de wandeling geen enkele herinnering op, niet één. Tot we helemaal op het laatst aan die ruïne aankomen vanwaar we het kasteel/restaurant bijna kunnen aanraken.

“Wanneer waren we hier dan?” vraag ik me af. Er zijn geen sporen van terug te vinden, geen foto’s, geen Runtastic vermelding, niks op het blog.

Heb ik nu écht één herinnering in twee delen opgeslagen? Het ruïnebezoek normaal herinnerd maar dat nieuwere kasteel/restaurant niet zo lang geleden?

Het ten kan ni anders.

Luc had twee Curverbakken daterend van het pre-mijntijdperk, heel handige curverbakken voor de rommelmarkt.

Wij wilden er zulke bij en zochten op internet … Tevergeefs

Of toch niet. Bij Hubo waren er en bij Hubo Tienen waren ze in stock.

We bestelden. We gingen er om. Met onze bak terug bij de auto gekomen … We stoven terug naar binnen. Ik zeg: jama zonie, we bestelden afmetingen zus en zo en zo hoog en deze is afmetingen zus met een plus en zo met ook iets meer en veel hoger. En we mogen es in de rekken gaan kijken … Tevergeefs.

Wij krijgen ons geld terug. Wij gaan bij Brico. Curver hadden ze niet meer.

Volledigheidshalve gaan we naar Gamma … Tevergeefs.

Als we thuis zijn wil ik checken of wij nu zot zijn of … “Dit artikel is niet meer beschikbaar” zegt de website van Hubo.

Zo kan ik het ook.

Had ik een poos geleden mijn twijfels over een rommelmarkt waren de twee laatste toch van een goedaardiger soort tot Gisteren, jawel mét hoofdletter.

We stopten de auto, stopten het populaire spul nog even weg, en begonnen met de tafels te zetten …

Hebben jullie oud geld? Hebben jullie munten? Hebben jullie oude gsm’s? Of juwelen soms? Hebben jullie platen? En ga zo maar door.

Meestal konden we gewoon “neen” zeggen en voortdoen met wat we bezig waren. Maar één keer, owee, zaten ze er op. Liegen kon niet meer, vluchten evenmin.

En zo begon een moeilijke opbouw met storingen en binnenstromend geld, waar wij dachten dat de mensen door vele omstandigheden op hun centen zaten.

Niet enkel het opbouwen maar de hele dag lang ging het door …

Hoeveel wil je hier voor? Das te veel … Das te weinig (oeps! dat zegden ze niet maar haalden hun portemonnee te voorschijn). Smakelijk! Hoeveel wil je hiervoor? Oh maar die hebben we al! Heb je ook nog wat van dit? Of van dat?

Gaan we inpakken vroeg Luc? En ik vroeg me af waar de dag gebleven was. Ik moet hier zelfs de foto van één van de vorige keren bij zetten. Ik had zelfs geen tijd om een nieuwe te nemen.

“Luc” brulde ik terwijl ik én de gazet zat te lezen, mijn bankrekening nakeek én mijn nikkel telde “Pladda eiland staat te koop¹⁺²“.

Even kort vertellen: Pladda eiland ligt bij het eiland Arran, we waren er wel meer, op Arran dan maar hadden er wel zicht op Pladda. Het is een wat verlaten, desolaat eilandje voor de kust met een vuurtoren en wat gebouwtjes.

Ideaal plekje om gerust te zijn, maar wat heet gerust? Is er internet? Is er telefoon? Moet je telkens naar Arran om commissekes te doen?

“Ik heb niet genoeg” zei ik toen ik de pot met kleingeld dicht deed en terug bij de rommelmarktkassa zette.