Toen het ooit begon met een eerste geboorteaankondiging op het blog en een tweede zo’n twee jaar later, kon ik niet vermoeden dat ik nu, na jaren, met een dilemma zou zitten.

Het is een feit dat ik toen niet dacht dat ik zo lang zou bloggen. Het is ook een feit dat ik me toen nog niet realiseerde dat de tijd ineens een sneltrein zou worden en ik nu, in plaats van met borelingen, moet constateren dat ze -zo goed als- volwassen zijn.

Wat met hun private levenssfeer? Is die nu niet geschonden door mijn regelmatig vernoemen van hun naam? Ik vroeg het hen. Ze zaten er niet mee.

Zodoende geraakte ik hierboven op de “Wie is wie” en vond dat die verouderd en aan verandering toe was. Ik had die ooit al eens aangepast, maar hij is dus terug aan vernieuwing toe. Hoe ik het moet aanpakken? Dat weet ik nog niet. Daar moet ik eerst nog eens over dubben.

En uit frustratie omwille van dat dubben, heb ik maar ineens de Instagram leeg gemaakt en het ding overal afgesmeten en het account verwijderd. Het zou nu nog een maand duren vooraleer die effectief verdwenen is, maar ik houd hem in het snotje.

Dus, aan allen die daar af en toe kwamen kijken, aan allen die ik volgde en die me nu niet meer gaan zien opduiken, ik heb er te laat aan gedacht om eerst even afscheid te nemen. Maar ach, de meesten lezen hier toch. En ik denk dat Frank De Boosere (de weerman), Natuurpunt en Natuur en Bos er niet wakker van zullen liggen.

Amke en ik hadden het over taal. Waar zij eerder geneigd is om Engelse woorden en uitdrukkingen te gebruiken ben ik meer voor de Nederlandse benamingen.

Ze ging het ineens over taalpuristen hebben en ze lachte wat toen ze vroeg: “Weet je hoe taalpuristen een douche zouden vertalen?” en ze gaf zelf onmiddellijk het antwoord: “Een stortbad”.

Hilarisch vond ze dat.

Luc en ik bekeken elkaar met een plotse herinnering in ons hoofd en zegden quasi gelijktijdig: “Zo heette dat vroeger”.

Jawel, jaren geleden, toen nog niet ieder huis zijn eigen badkamer had, waren ze bij de CM-vakanties al voorzien van stortbaden. Maar vooraleer die goed en wel ingeburgerd geraakten plaatsen de meeste mensen eerst een ligbad of een zitbad waarna pas de douche zijn intrede deed.

De naam “stortbad” was vergeten.

Ik kan me nu ook niet herinneren hoe de klasgenote het noemde toen ze haast euforisch aankondigde dat er in ons hotel in Parijs ene was en we allemaal uitgebreid onder dat water hebben gestaan. Ik denk, met aan zekerheid grenzende twijfel, dat het toen al douche was.

Of ik er nu ga naar teruggrijpen? Ik weet het zo niet. “Ik ga douchen” is eenvoudiger dan: “Ik ga een stortbad nemen” of “Ik ga in het stortbad”, laat staan “Ik ga stortbaden”.

“Daar zakt mijn broek van af” pleegt men te zeggen bij bepaalde situaties. Gelukkig past mijn broek goed en is ze niet van het afzakkige type.

Maar toen ik las dat door de energiecrisis een koppel grootouders zien dat hun kleinkinders erg bedrijvig zijn bij het gratis afvalhout aanslepen, verzagen en stapelen en dat ze zelfs hun bed in de woonplaats zetten¹, heb ik toch eens bedenkelijk gekeken en gaf de grootouders gelijk die stelden dat ze overdreven.

Ik ga het niet hebben over vroeger, vroeger is nu niet.

Maar in dit nu slapen Luc en ik nog steeds, het hele jaar door, in ons bed op de slaapkamer en dat met het venster open. Soms, als het regent, staat het op kiepstand, afhankelijk hoe de regen valt. Dicht? Heel af en toe. En dat is enkel en alleen als de kasseien uit de grond vriezen.

En aangezien we een geasfalteerde straat hebben …

Proloog zonder veel belang

In een ijverige bui begon ik al met het omwisselen van de zomer- en de herfstkleding in de kleerkast. Ergens druk doende hoorde ik een bons. Wat was het? Ik vond niks. “Ergens weer een van onze spokende huisgeesten die niet al te voorzichtig was” veronderstelde ik.

Wat later, sta ik op mijn laptop te laptoppen als Luc me komt vertellen dat de rookmelder van de eetplaats zomaar van het plafond naar beneden gedonderd was en op de vloer, niks te melden, lag te liggen.

Ouder worden

Ik stond aan mijn laptop wat te laptoppen, snoof … en snoof nog eens en zei: “Ik riek iets verbrand”. Meer niet.

Luc sprong, als door een wesp gestoken, van zijn stoel en in één wip door de deur. Die wist iets meer.

Wat later komt hij binnen en zegt: “Dat is iets dat ik nu nooit doe en voor die ene keer …”

Hij had de pan op het vuur gezet, was snel naar de wc gelopen en was de pan vergeten. Ik vraag: “Hoe zit het met de pan?” Dat wist hij niet maar … “Dat doe ik nu nooit en nu voor die ene keer …” zegt hij.

Hij draait zich om en loopt terug naar de keuken, komt terug en zegt: “Dat doe ik nu nooit zie en voor die ene keer …” Ik vraag hoe zit het met de pan?” Dat wist hij niet.

Hij loopt terug naar de keuken met herhaling van het refrein en hij komt terug met de vraag: “Waarom is die rookmelder niet af gegaan? “Dat doe ik nu nooit zie” zegt hij nog om even later terug te komen met de rookmelder die een piepgeluidje maakt als was hij op sterven na dood.

Luc haalde er, nog steeds al mompelend en sputterend tegen zichzelf, de rookmelder van de gastenkamer bij, die bij het testen ging schreeuwen als werd hij door honderd kraaien aangevallen.

“Zo moet dat!” zei Luc en bedacht: “Dat is zeker door van het plafond te vallen dat die kapot is” en hij keek zeer bedenkelijk. Hij liep weer naar boven. Ah ja, die rookmelder moest terug op zijn plaats en mopperde maar verder over “die ene keer” en toen hij dat bleef zeggen toen hij weer hier stond heb ik hem er even aan herinnerd dat hij dat al had gezegd.

Gelukkig was mijn neus in dit geval beter te vertrouwen dan een krakkemikkige rookmelder.

Noot van de blogger

De pan is intact en Luc? Wel, die zegt dat die ene keer, die ene keer zal blijven, maar we moeten wel een nieuwe rookmelder bij kopen.