Toen we een paar jaar terug een bizar lampje zagen oplichten in onze vorige auto, wist niemand wat dat betekende. Of anders gezegd, niemand die wij kenden wist wat dat betekende.

Uiteindelijk wist Querida ons toen te vertellen dat zij dat ook had gehad, het had laten herstellen, maar dat het teruggekomen was.

Hoe het uiteindelijk is afgelopen weet ik niet meer. Ik geloof dat we ermee bij onze garagist gingen die zei dat het niks ernstig was maar dat de eigenlijke oorzaak niet te bepalen viel maar waarschijnlijk een futiliteit betrof. Ik weet wel nog dat het ding met onze voeten rammelde zo van: nu wel – nu niet – nu wel – nu niet. En op zeker ogenblik is die auto er mee gestopt. En toen hebben we die maar weggedaan.

Nu ja, het doet er eigenlijk niet meer toe, maar ik keek wel vreemd op toen ik een krantentitel zag die kopte:

Dit is het meest gevreesde waarschuwingslampje: wat controleer je altijd best zelf als het signaal voor motorstoring brandt?

met daaronder een foto van, jawel, het mysterieuze lampje.

Ik heb het artikel dan maar helemaal gelezen. Het geeft ook maar een halfslachtige uitleg.

Eigenlijk dacht ik: “Ook laat dat jullie daar mee afkomen.

Vierde studiejaar, in een tijd waarin je nog nuchter moest zijn om te communie te kunnen gaan in de mis, besloot de non er tijdens de vasten een wedstrijdje van te maken.

Op de achterzijde van het bord schreef ze de namen van alle leerlingen van de klas en telkens je naar de ochtendmis ging kwam er een streepje achter je naam. Wie het meeste streepjes had, won. Ik weet niet meer wat, maar veel meer dan een prentje voor in je missaal zal het niet geweest zijn.

Mijn moeder, altijd in voor wat mouwvegen bij de nonnen, stuurde me alle dagen op pad -en ja in die tijd hadden we op zaterdag ook nog school- met mijn brooddoos met bokes die ik dan alleen in de schoolrefter kon gaan op eten. Veelal zat ik alleen.

’s Middags mocht ik geen boterhammen eten op school. Neen, dan moest ik naar huis -middageten en daarna de afwas alvorens terug naar school te vertrekken- want Broer was dan ook thuis. Natuurlijk! De jongensschool was achter het hoekje, maar hij moest ’s morgens dan ook niet naar de mis.

Na de vasten had ik niet de meeste streepjes achter mijn naam. Neen, want de arrogante tweeling was, volgens eigen zeggen, telkens naar het Lof geweest en dat telde volgens de non voor veel meer punten, omdat ze hun zondagnamiddag opofferden.

Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder daar commentaar op had.

Altijd als ik iemand hoor die het heeft over vrouwen en hun schoenen, krijg ik binnenpretjes. Ik reageer er niet op, omdat ze er dan nog meer plezier in zouden hebben.

Ik daag iedereen uit om eens met Luc schoenen te gaan kopen. Echt waar. Er is geen enkel paar dat volledig naar zijn zin is. Nooit!

Nu zijn dagelijkse schoenen zowat uit elkaar vielen, stond ik er op dat hij andere kocht. We keken hier, we keken daar. Maar neen, hij beliefde die schoenen niet.

Hij zit ook wel beperkt in keuze door zijn schoenmaat en bovendien vindt hij het een afknapper dat de schoenen van deze tijd haast allemaal een witte zool hebben.

Ik keek dan ook stomverbaasd toen ik de melding in de agenda zag. Hij had gevonden dat er een stockverkoop van Schoenen Torfs doorging. Ik vroeg: “Wil je daarheen?” en kreeg een wat onbestemd gebrom en schouderophalen als antwoord.

We gingen! Gisteren! Te klein, te groot, te smal, te sjiek, te sneakerachtig, te si, te là, witte zool, te … en dat was het einde van de rij. Ja zelfs, in een grote stockverkoop staan er minder schoenen in maat 47 en 48 dan in de meer courante maten, net zoals in elke andere winkel … als ze er al staan.

Maar daar stonden zo een schoon schoenen tussen, maar zo een schoon … maar met een witte zool. Ik heb een beetje overtuigingskracht gebruikt, zo van: “Zou je ze ne keer niet passen?” Hij paste. Hij nam zelf een ander gekleder model, ook met een witte zool. Nog maar eens proberen met: “Past ze ne keer”. Hij paste.

En toen begon het: “Ze hadden een witte zool”. “Dat went wel na verloop van tijd” probeerde ik. “Jamaar” begon hij, om daarna te zeggen dat hij dan niet wist welke van de twee paren hij moest kiezen.

Ik heb ze alle twee in de winkelmand gegooid.

Over een zware opdracht gesproken.

In een wereld waarin bevolkingsgroepen gaan aangeven welke benamingen ze -voor zichzelf- niet meer van toepassing vinden, vind ik het bizar een artikel onder ogen te krijgen waarin staat dat wij -in dit geval de oorspronkelijke bevolking van deze contreien- ons niet meer blank zouden mogen noemen, maar wél wit.

Blijkbaar is de discussie dus al langer aan de gang en ik moet zeggen dat ik eerst wat bedenkelijk keek, maar daarna toch wel snapte waar ze heengingen. Want ja, in Amerika zouden wij “whites” zijn, maar we zijn niet in Amerika.

Blank zou ook onschuldig willen zeggen. Blank of blanco is -ja natuurlijk- een onbeschreven blad. Vandaar?

Ik heb mezelf nooit blank genoemd, meestal als er gekozen moet worden bij welke bevolkingsgroep je hoort staat er wel Westeuropees, of zoiets. En dàt, dat is nu precies wat nu -volgens mij- niet meer kan.

Maar wit? Ik ben niet wit. De teint van de wereldbevolking varieert van heel bleek naar heel donker.

Wit associeer ik met ziek of misselijk en herinnert me aan de tijd dat ik van mijn moeder onder mijn voeten kreeg na -maar weer- een zondagsmis die ik nuchter had moeten bijwonen omdat dat in die tijd zo zijn moest en ik wat wittekes zag van de honger.

Dan zei ze: “Nijp nu toch eens in je kaken, dat je wat kleur krijgt. Wat gaan de mensen denken?”

Wat de mensen zouden kunnen denken van een kind van tien dat wit zag na een uur nuchter naar een man met een kleed aan te zitten luisteren, ik kon het me niet voorstellen.

Geen blanke? Geen probleem voor mij. Maar wit ook niet. Noem me dan maar bleek van kleur, maar geen wit. Ik zou zo weer in mijn kaken gaan zitten nijpen.

Bij de aanvang van de coronapandemie kreeg ik door dat mondmaskers het horen nog bemoeilijkten. Het horen? Niet echt het horen op zich. Maar ik had nood aan het mondjeskijken. Dus ergens moet ik ongeweten -een vorm van- liplezen aangeleerd hebben.

Toen we die periode vorig jaar naar First Dates keken, viel het me op dat tanden nogal veel in de gesprekken voorkwamen, zowel als afknapper als als compliment.

En dat is een gevoelig punt. Ik had dat namelijk bij mezelf. Van kindsbeen af had ik er problemen mee, mijn melktanden moesten getrokken worden, de nieuwe kwamen uit met gaten. Ik moest op mijn elfde een “appareil“, was de tandenpoetser bij uitstek en liep twee keer per jaar naar de tandarts voor controle en bijwerken.

En toch glimlachte ik niet op foto’s en toch lachte ik niet alsof ik de hele zaal binnen wou happen, zoals nu de trend lijkt te zijn. En ja, ik weet dat aan mijn tanden.

Wat is nu het gevolg? Het eerste wat ik bekijk als ik iemand ontmoet zijn niet langer de ogen, maar de tanden.

Na mondjeskijken krijg ik nu last van tandenkijken.

En nu kan ik er helemaal niet meer om lachen, het loopt gewoon de spuigaten uit. Ik ben het beu, “spuugzat” zoals men in Nederland zou zeggen. Ik heb het over het feit dat iedereen ons steeds als Infostand lijkt te zien. Even over de voorbije week:

Maandag:

We komen na de wandeling met doorweekte schoenen en natte sokken aan de auto, als ik een andere auto naast de onze geparkeerd zie staan. Als we aankomen, komt er een man uit het houten buskot en een vrouw van achter de bomen en ik denk: “Het zal toch niet …” Ze zeggen niks, zelfs geen goeiedag, ze dralen …

… en dralen, zij aan hun auto, hij aan het houten kot, tot ik op één blote voet aan het portier van de auto sta en Luc wat verder aan de picknicktafel zijn schoenen gaat wisselen. De vrouw zoeft, als door een wesp gestoken, zijn richting uit, de man doet hetzelfde.

Ik hoor Luc nog zeggen: “Mijn vrouw …”, ze kijken even mijn richting uit maar negeren me. Luc loopt even met hen mee tot achter het bushok.

Als hij terugkomt zit ik in de auto en heb me zo opgepierd dat ik sneer: “Tof hé, zo een nabeschouwing van een wandeling”. Al bij al betrof het een samenloop van omstandigheden, maar ik kan het toch niet laten van te zeggen: “Was ik een hond geweest, hadden ze misschien wél onder mijn kin gekrabbeld”.

Dinsdag:

We parkeren de auto op de voorziene parking. Wat verder vertrekt er een mobilhome van de voorziene camperplatz en mindert vaart bij het zien van onze auto. Hij vertraagt … staat stil … Ik denk: “Het zal toch niet …”

Hij komt uit zijn camper, loopt de volledige parking over tot bij Luc en vraagt: “Mijnheer waar kan ik mijn toilet legen?”

Deze keer loopt Luc niet mee, maar zegt: “Dat weet niet mijnheer, ik ben hier zelf voor de eerste keer”.

Astemblieft hé zeg! Duitse parking, Nederlandse camper, Belgische auto … Ik mis de logica?

Vrijdag:

Op wandel in het bos horen we iemand roepen. Bij het naderbij komen vraagt ze of we geen hond hebben gezien. Tot daar aan toe, maar ze dringt aan. Een hond, met leiband, zonder mens. Nee?

Ze had zich maar even gebukt om noten te rapen en weg was hij. En ze roept nog eens over de verlaten wei.

Ik denk: “Noten? Dat is goed om de schrale vlek op de kader in te wrijven”. Ik wil een noot zoeken als ze zegt: Ah, maar ik heb die allemaal al opgeraapt”. Maar haar hond …

Ik draai me om en ga verder. Neen, we zagen die hond niet. En ik ga me wel een fleske notenolie halen bij de Hubo. Daar krijg je dan geen vuile vingers van.

Nah seg …