Soms vraag ik me af wat me bezielde. Ik was kind en later jong en ik begreep het niet.

Het feit dat moe kinderen wou, zou me toch mogen laten verwachten dat ze de 50% kans op een meisje ingecalculeerd had. Dat ze dat niet had, begreep en begrijp ik nog niet.

Wel begrijp ik nu dat ze nooit kon zeggen dat ze mij niet kon zetten omdat zij een 50% kans voor 100% of beter, in mijn geval, voor 0% beschouwd had. Dus moest ze een reden vinden waarom ik de oorzaak was van haar hekel aan mij. En daar heeft ze wel erg grondig haar best voor gedaan. Lui, slordig, stom, idioot … hoe heeft ze me niet afgeschilderd? Het enige waar ze gelijk in had was “harde kop”, dat geef ik grif toe.

En waarom heb ik toch al die jaren zoveel om haar gegeven, waarom toch al die jaren gepoogd om het haar naar de zin te maken?

Het ware beter geweest had ik gerevolteerd, met de deuren gegooid, haar uitgekafferd, … dàn zou ze gelijk gehad hebben en was het uiteindelijk niet dàt wat ze zocht? Leuk om tot de conclusie te komen dat je nu net verkeerd hebt gehandeld door te pogen om het juist te doen.