Sedert enige tijd heb ik bedenkingen bij bepaalde gebruiken.

Het gebruik van een broodtang bijvoorbeeld. Dat is de tang die je zowel in winkels als in hotels terugvindt in de buurt en/of bij de brood- en gebakafdeling, net zoals je in een hotel ook een vork vindt voor het nemen van beleg.

Wat vind ik nu zo eigenaardig aan de broodtang? In tegenstelling tot het beleg, waar je toch een vork nodig hebt wil je niet de hele stapel kaasschellekes raken, pak je met zo een broodtang toch enkel het brood, het broodje of gebak dat jij zelf gaat opeten of gaat kopen? Juist? Maar okee, het wordt gevraagd, de tang ligt er, dus ik gebruik ze.

Maar enkel vastpakken wat je gaat kopen is blijkbaar niet zo normaal. Zo liepen liepen Luc en ik enkele maanden geleden door een Nederlandse supermarkt – ik kan hier de naam niet vermelden omdat we beiden een andere herinnering aan het voorval hebben en Luc een andere supermarkt in gedachten heeft dan ik – toen Luc zei: “Je zal hier maar een brood kopen”, terwijl hij me aanstootte en met zijn kin de vrouw aanwees die in de bakkerij-afdeling alle broden stond te betasten, te kneden, te knijpen en te keuren op hun versheid. Ze zaten natuurlijk wel nog in een plastic verpakking, maar zo tekeer gaan terwijl ze gewoon op de verpakking de versheidsdatum kon zien, het leek wel wat op broodmishandeling.

En dan vraag ik me af, bij het nemen – mét de broodtang – van mijn eigen croissantje of mijn eigen keizersbroodje, hoevelen er al gepasseerd zijn die de croissantjes een handmassage hebben gegeven of stiekem de keizersbroodjes hebben geknepen en of er niemand met zijn vingers in de crème van de éclairs¹ heeft gezeten.

¹ Wikipedia