Ik ben gisteren, iets na de middag aangevallen door een loslopende ladder.

Iets daarvoor had ik gedacht: “Regen, welke regen?” En ik zou, als het toch droog bleef –nogmaals– mijn Brantano’s gaan afborstelen en er een waterdicht beschermlaagje op spuiten.

Ik wou die dan wel met hun veters verankeren zodat de storm ze niet zou meenemen, maar vond het uiteindelijk nogal gevaarlijk, want mezelf kennende zou ik die misschien vergeten binnenhalen. Met die laag er op moeten ze buiten blijven tot ze droog zijn. Dat riekt een beetje te erg voor binnen.

Ik zou ze in het kot zetten. Ik stap in het kot, zet de Brantano’s neer, hoor een verdacht vervaarlijk gerucht achter mij, draai me om, krijg een mep op mijn arm en na een gedecideerde karatebeweging mijnentwege lag die ladder onbeweeglijk op de grond. Ik denk onmiddellijk dat het goed was dat ik me had omgedraaid anders had ze mijn hoofd geraakt.

Tja, ik weet niet of een slag van een ladder erger zou zijn dan een slag van de molen maar ik vrees dat je er wel meer koppijn zou aan overhouden.

Als er mij nu één iemand kan verklaren waarom een ladder, die gewoon tegen een muur staat, ineens beslist van mij aan te vallen, ik luister. De zucht van de deur?

Ik heb er niks aan overgehouden, de ladder ook niet. Ze staat terug tegen de muur. Misschien moeten we ze aan de ketting leggen.