Jut zet de televisie aan en zakt genoeglijk in de zetel. Ze bedenkt wat een zalig geschenk corona toch is.

Ze heeft geen sociale verplichtingen meer maar wat belangrijker is, ook geen ziekmakende familiebijeenkomsten. Telkens weer ging ze daar vol verwachting naartoe in de hoop dat het eens een keer anders zou zijn dan gewoonlijk. Dat was het nooit.

“Heb je een probleem, praat het uit” was een raad die niet gold in haar geval, want de afbrekende commentaren, gemene steken en het ridiculiseren waren maar voor de grap, om te lachen. Maar dan wel met haar, altijd met haar en enkel en alleen om haar.

Jut vond dat na al die jaren helemaal niet grappig meer maar afgezaagd. Bovendien vindt ze nu dat, als dat zo al jaren doorging, ondanks dat ze te kennen gaf dat ze uitermate irritant vond, het eerder op verregaande pesterij ging lijken.

Ze had jarenlang de persoon in de spiegel niet kunnen uitstaan. Dat kan ze nu wel. Ze kan er zelfs goedkeurend en met plezier naar kijken.

Ze wou maar dat haar familie haar ook zo kon zien. “Na corona geef ik een groot familiefeest” zegt Jut.

“Neen!” schreeuwt de spiegel … en barst.