We deden sowieso al niet zo veel, we waren sowieso al wat aan de luie kant en wat afstandelijk. Toen kwam corona. En niet veel werd nog veel minder.

Als ik daar nu over nadenk en kijk naar de lege agenda, die wél vol staat als ik op “wandelingen” klik, vraag ik me af waarom een mens toch altijd iets te doen wil hebben.

Wij wandelen graag én veel maar als er een stok achter de deur komt te staan … dan is de leute er snel af.

Dus, waarom wil een mens altijd iets te doen hebben?

Een leeuw, bijvoorbeeld, heeft dat probleem niet. De leeuwin zet zich recht, doet een wedstrijdje hardlopen, vangt één en ander, sleept het menu naar huis, de familie doet zich tegoed en gaat dan liggen verteren. Wat doen ze nog? Een verplaatsing naar de lokale plas. Daarna gaan ze weer over tot wereldbeschouwing. Dat er af en toe nog eens gepaard moet worden kan men zien aan het jong geweld.

Het moet daarom niet altijd een leeuw zijn. Een kikker blijft in zijn poel. Een pad gaat dan wel op pad maar steekt liefst enkel de straat over. Maar geen van die beesten krijgt het in zijn kop om maar eens op reis te gaan, de wereld te gaan verkennen of in groep te gaan staan hossen op bambammuziek.

Waarom doen wij dat wel? Waarom kunnen wij niet rustig thuis zitten, af en toe een efforke doen om proviand te vangen in de frigo en ons naar de lokale waterkraan begeven en daarna rustig de wereld in beschouwing nemen en overdenken en filosoferen.

De vogels in de tuin, die zijn wel bezig. Die zijn zelfs erg druk bezig. Maar die bouwen dan weer elk jaar een nieuw huis. Een idee voor een Belg? Niet toch. Het staat hier zo al vol gebouwd.