Direct maar een verwijzing naar het vorig log, waar dit toch mee samenhangt.

Ondanks het toegelaten is/was dat je met twee ging winkelen op afspraak, golden in de winkel andere regels. Ze vroegen om alleen te komen. Het angstzweet brak me uit. Wat als ik iets niet goed begreep of verstond want ik had toch wel wat bijkomende informatie nodig.

We waren iets te vroeg en wachtten alvorens aan te bellen. Maar ze hadden ons gezien. De verkoper opende de deur en zei iets. Ik verstond nul, rien de knots, geen morzel van wat de man zei. Daar zorgde het geraas van de auto’s achter mij wel voor.

Na een paar keer in de winkel kijken, ons bekijken, in de winkel kijken, vond hij dat Luc best mee kon komen. Daar zorgde het geraas van de auto’s achter mij dan ook voor.

Wij zijn voorzichtig, wij zijn zelfs heel voorzichtig. Het feit dat zovelen het gevaar negeren maakt dat wij eigenlijk wat aan de andere kant van de gulden middenweg zijn gaan staan. Eerlijk gezegd, zelfs een heel eindje aan die andere kant.

Maar zelfs wij, doodsaai, overvoorzichtig als we zijn, vonden het in de winkel nog overvoorzichtiger tot in de n-de macht. De winkel is een paleis waar uitgerekend drie klanten tegelijkertijd binnen mogen. Aangezien er niemand binnen was kon Luc mee, op voorwaarde dat hij buiten zou gaan als er nog mensen binnenkwamen.

Gelukkig bleven alle anderen thuis, want echt, die winkel is een paleis en de combinatie van grote en hoge ruimte, mondmaskers van betere kwaliteit, plexi schermen en slechte oren kwam het gesprek niet ten goede.

Maar wat een verademing! De verkoper verloor zijn geduld niet waar ik hem ten zeerste dankbaar voor ben. De uitleg voldeed, de lens ook en we waren allemaal content. Luc en ik toch, hopelijk de verkoper ook … al hoop ik dan dat hij dat was omwille van de verkoop en niet om het feit dat we de aankoop binnen de ons toegelaten 30 minuten hadden afgerond en hij van mijn slechte gehoor vanaf was.