Iedereen -of toch zo goed als- zal al wel eens van dat soort vallen gedroomd hebben, waarbij je met een plof in je eigen bed neerkomt en wakker schrikt.

Hoe doe je dat? Dat vallen en ploffen terwijl je toch ’s avonds gewoon in bed bent gaan liggen?

Ik weet het! Ik mocht het van nabij meemaken, al zag ik het niet. Ah neen, het was nacht, het was donker.

Feit is dat ik om één of andere reden me afvroeg waarom Luc toch zo raar lag te woelen en ik er, tijdelijk half wakker, mijn aandacht aan gaf.

Hij lag op zijn rug, been geplooid en duwde zichzelf op schouders en voet omhoog. Echt waar. Hij had er eigenlijk best moeite mee.

En plots, ineens, plofte hij neer in bed en kreunde. Ik vroeg wat er scheelde. Maar hij, tijdelijk voor een kwartje wakker, mompelde enkel iets over “vallen”.

Het hele verhaal duurde maar een fractie van de tijd die het lezen van bovenstaande kan vergen.

Na het voorgaande gingen we beiden weer van half en kwart wakker naar niet wakker en sliepen de nacht uit.

’s Morgens wist Luc helemaal niets meer van het voorval, maar ik dus wel.

Dit voorval staat al een hele poos in concept, voor één van de inspiratieloze dagen. Bij deze …