Zoek
Het was zaterdag zo’n mooi weer en aangezien ik op zoek ben naar iets dat -weeral- moeilijk te vinden lijkt, besloten we eens over de markt te lopen. Natuurlijk, verloren moeite.
“Iets drinken?” vroeg Luc. Ik bekeek het terras, het zat er redelijk vol, maar kijk er kwam net een tafeltje vrij.
Even later koesterden we ons in het zonneke, bij een glas witte wijn en een 7up. Echt aangenaam tot … Ze was alleen en vroeg of ze op één van de twee vrije stoelen mocht plaatsnemen. Wat zeg je dan?
Ze zette zich en wij zaten -nu- in stilte. Want ik wéét hoe zulke verhalen aflopen. Ik ken het scenario, van WAF!
We nipten aan ons drankje, zij bestelde, wij nipten aan ons drankje – in stilte tot … Met een knal uit zijn knalpot vertrok er een motard achter mij. Ik schrok me te pletter -zoiets hoor ik dan weer wel- de vrouw ook. En ja, de deur ging open.
Ze had daar afgesproken met haar zoon en schoondochter en vanwaar waren wij? Ah, van Landen, zij kende Velm maar ze woonde nu in het buitenland en verbleef bij haar plusdochter, maar oorspronkelijk was ze afkomstig van Antwerpen maar had in Oud-Turnhout gewoond.
En ik wist het!Want Luc komt ook uit die streek en dat zegt hij dan ook. De vrouw draaide zich een kwartslag zodat ze met haar gezicht naar hem zat en het was over en uit. Eerst deed ik nog even moeite, maar zo gaat het meestal, mijn aandacht verzwakt en ik stap binnen in mijn eigen gedachten.
En dan begint het. Zou ik mijn telefoon durven pakken? Of is dat onvriendelijk? Onbeleefd? Asociaal misschien zelfs?
WAF!Maar ik kan Luc toch niet verbieden om, of weerhouden van, met andere mensen te babbelen omdat ik met een (h)oorprobleem zit?
En dan kijk ik naar de andere tafeltjes. De mensen praten, de mensen drinken, de mensen lachen en ik -tja- il denk. Ik zie geen enkele telefoon, enkel om te betalen halen ze hem even uit hun zak.
En ik denk: “FOERT! pak mijn telefoon, maar jammer maar helaas, er is niks -geen whatsapp, geen berichtje, geen nieuwe reactie op het blog- en ik steek het ding onverrichter zake terug in mijn zak.
En dan ineens kiept Luc zijn 7up naar binnen en vraagt: “Zijn we weg?” Mijn wijn was al op, dus kon ik gewoon rechtstaan en weggaan.
pske van mske:In onze spreek- en streektaal gaan we gewoon iets drinken en laten het terrasje doen over aan diegenen die eigenlijk hetzelfde bedoelen.
petergreyphotography
Verdrietig dat je door je hoorprobleem zo buitengesloten bent. Ik kan me voorstellen dat het lijkt alsof je in een soort stomme film bent belandt. En net als je een berichtje op je telefoon nodig hebt vertikken ze binnen te komen.Hopelijk gaat je nieuwe hoortoestel verbetering brengen!
ms
Wel, ik hoop het ook, maar ik zit met een soort van angst dat het toch helemaal dat niet gaat zijn. Dat het dus niet opgelost zal geraken.
Maar ik kan niet vóór 4 mei bij KNO terecht, dan nog bepalen welk apparaat ik nodig heb en dan wachten tot het klaar is …
Het lijkt ook weer een zaak van lange asem te worden.
Bertie
Vervelend, ik weet precies wat je bedoelt.
Nu zit ik nooit meer op terrasjes maar indertijd kwamen man en ik er vaak. Geen telefoons, dus rondkijken maar vooral in jezelf keren.
De eerste hoortoestellen die ik kocht waren niet de beste maar een grote verbetering.
ms
Ik weet nog, de eerste keer dat ik die dingen instak, ik ontroerd was omdat ik plots weer alle instrumenten van een liedje kon horen.
Nu hoor ik enkel bepaalde geluiden, het lijkt meer op een verkouden vogel.
In de kleedhokjes van het zwembad lijkt het wel of ik in een eendenpoel ben terecht gekomen. Dat is daar één gekwaak en gekwek. Gelukkig niet in het bad zelf en in de sauna en het bubbelbad zwijgen de meesten sowieso.
Luc en ik gingen -en gaan nog steeds- graag iets drinken op een terras. Wij zouden echter nooit bij anderen aanschuiven. Vroeger werd het gewoon niet gedaan, want eigenlijk haal je zo de intimiteit van de anderen onderuit.
Dan kunnen ze beter lange tafels met banken zetten.
Ik hoop écht dat andere toestelletjes soelaas brengen want op deze manier …
Bertie
Aanschuiven alleen in noodgeval, liever zochten we een ander terras met meer plaats. Lange tafels…. brrrr.😑
ms
Aanschuiven? Nooit. Een ander terras met meer plaats, dat wel.
En een lange tafel deden we eens met ons twee. Toen een groep er neerstreek en de ober ons passeerde was het ook gedaan.
Suskeblogt
Jammer dat je door gehoorproblemen afgesloten zit van de gesprekken rondom jou. Dat merk ik ook bij een vrouw uit mijn omgeving.
ms
Ja. En het is gemakkelijk gezegd dat je je niet mag afzonderen. Maar wat moet je doen? Op tafel kloppen? Zeggen dat ze met hun gezicht naar je toegekeerd moeten zitten? Dat ze beter moeten accentueren? Luider spreken zonder roepen?
Ik denk niet dat dat geaccepteerd -laat staan gewaardeerd- zou worden.
Zwijgen en op je eentje verder gaan is gemakkelijker, veroorzaakt geen rologen en/of gezucht.
De keuze is snel gemaakt.
elsjeveth
Wij zijn waarschijnlijk iets te sociaal, zeker met Chris als tafelgenoot. Klets de oren van je hoofd en maakt altijd contact met het bedienend personeel 🥹 bij iemand aanschuiven doen we niet dat vinden net als jullie inbreuk op iemands gezelligheid maken. Als iemand vraagt om aan te schuiven geen probleem. Vaak gezellig. Ik prijs me gelukkig dat mijn gehoor het gelukkig nog doet. Kan me voorstellen dat je je erg ongemakkelijk voelt op zulke momenten
ms
Dat heeft niet echt iets met te sociaal te zijn te maken. Toen ik nog goed hoorde was dat ook geen probleem en ging ik gesprekken of babbeluurtjes ook niet uit de weg.
Nu zijn ze gerantsoeneerd: van persoon tot persoon en ik hoop echt dat deze situatie binnen een maand of twee van de baan is.
Straks versta ik mezelf niet meer (op de twee manieren op te vatten).
elsjeveth
🥹 dat hoop ik ook voor je !
ms
🤞🤞
MyriamC
Wij zouden nooit bij iemand anders aan een tafeltje gaan zitten. Wij zijn daar zelf ook niet van gediend. Ik zal niet zeggen dat het niet mag, maar ze zullen het wel zien aan mijn gezicht.
ms
Wij dus ook niet. Ik denk dat het aan mijn gezicht ook wel te zien is, maar als ze willen gaan zitten dan doen ze dat.
In Duitsland is het blijkbaar zelf normaal dat ze bij aanschuiven in een restaurant. In 2019 gebeurde dat bij ons ook. Een koppel met twee reusachtig grote honden, die wel braaf onder de tafel gingen liggen.
Maar het is niet wat ik onder samen eten versta.