Ik ben op een punt aanbeland waarop ik mijn aversie voor kappers niet meer onder stoelen of banken ga stoppen. Ik kan geen kapper meer horen noch zien. Sterke uitspraak? Zeker! Aangezien er in het verre en nabije verleden uitzonderingen waren.

Dat ik al twee keer mijn haar zelf te kort sneed is een logisch gevolg van mijn afkeer om me -weer eens- te laten beduvelen. Ik weet niet wat die mensen bezielt. Denken ze nu: “ach dat mens is grijs, heeft toch al enkele jaren op de teller, het heeft geen belang meer”? Hoe dan ook, het is altijd te kort.

Vorige donderdag weer. Maar daar ging een verhaal aan vooraf. Op Arran zag ik dat het echt wel weer wat dwars ging staan en besloot daar ter plaatse bij de kapper binnen te stappen. Ik zei wat ik wou. Gewoon dus de wilde krullen er af maar verder niet te kort. Blijkbaar verstaat een Schotse me beter dan alle kloefekappers hier te lande. Het was mooi.

Nu echter hing het wat in mijn ogen en ik wou gewoon die centimeter af die er sinds die Schotse kapbeurt bijgegroeid was. Er blijft haast niets over. Weer! Ik loop weer met een boog om spiegels heen en mijn humeur is er ook naar. Naarlingen allemaal!

Wat ik nu bedoel is: als het is om het naar de verdommenis te helpen, wel dat kan ik goedkoper zélf!