Ooit bestond het fenomeen niet. Maar toen ze er pas mee begonnen ben ik er in contact mee gekomen maar dan niet omdat we er iets wilden kopen, integendeel. Ik weet nog dat het een groot stuk was dat in ons toenmalig huis niet paste en dat we wel aan de Kringwinkel wilden geven. Met graagte zelfs, in die tijd dacht ik nog niet aan rommelmarkten.

Wat was nu het probleem? We moesten betalen om het te laten ophalen. Hoe het allemaal juist in elkaar zat en hoe het is afgelopen, kan ik me helaas niet meer herinneren.

Toen ik Luc had leren kennen en we eens een pak te vroeg waren voor een match van FC De Kwibussen liepen we eens binnen in de plaatselijke. Er was te veel kleding, er was te veel elektronica. Die van Sint-Truiden die dichter bij ons in de buurt is, daarvan vind ik de parking maar niets.

Kort gezegd, ik kwam niet in de Kringwinkel. We waren niet goed gestart.

Op Arran echter hebben ze ook zo een soort winkeltje, daar worden spulletjes verkocht ten voordele van kankerpatiënten. Daar hadden ze boeken en dat leek me al heel wat interessanter. Dus besloten we hier bij ons ook nog maar eens een poging te doen.

Er zijn veel kleren, er is elektronica maar er zijn inderdaad boeken. Nadat ik bij de kapper ging, liepen we ook daar even binnen en vond ik “Vuurvast” van Michael Robotham, schrijver die wel eens wou lezen nadat ik de recensie van Sonja had gelezen.

Gisterenmorgen reden we maar even naar deze van hier, even boeken kijken. We kregen er zelfs een klantenkaart.

Ik denk dat ik de weg naar de Kringwinkel heb gevonden.