Ik neem graag foto’s, maar een geobsedeerd fotograaf zou ik me niet noemen, eerder een fotograaf van mijn voeten, jà.

Hoe dikwijls het al gebeurde dat ik wat zie en pas later zeg: “Ik had een er foto moeten van nemen”. Soms kan dat achteraf ook nog, soms blijf ik met hartzeer zitten.

Het was nu al enkele dagen geleden dat we de schim opmerkten maar dat ik niets deed en pas gisteren wakker schoot omdat het niet regende, maar goot. Ik dacht: “Straks is het weg”. Dat het silhouet ondertussen al veel van zijn pluimen had verloren, is een feit.

Waarom het nu ineens zo belangrijk werd om het toch nog maar te proberen, kwam voort uit de lage stand van de inspiratiebron van de laatste dagen. Ik dacht er namelijk aan dat we dat al eens meemaakten met het venster boven en dat ik daar dan nu toch wel een vervolg op kon maken.

Jammer maar helaas toonde de foto niet wat wij klaar en duidelijk zagen: een afdruk van een vogel met een vleugelwijdte van een 50-tal cm. Op de foto zie je namelijk enkel een vage schijn.

(Lees verder onder de foto)

Dus hebben we de foefeltruuk van jaren geleden -zij het lichtjes aangepast- nog maar eens toegepast. Op het ogenblik dat het iets minder goot en gewoon regende, trok Luc zijn regenjas aan en nam mijn zwart frakske van toen mee naar buiten. De clematis stond nog in de weg om die tweede vleugel er nog zichtbaar op te krijgen, maar die staat dan wél op die eerste foto.

(Lees verder onder de foto)

In de toekomst nog méér foto’s nemen en misschien wel, zoals Luc al enkele keren voorstelde, een vaste achtergrond maken voor foto’s van hier in huis.

Want zie je, ik kon er niet gewoon recht voor gaan staan omdat dan de reflectie van het venster aan straatzijde het compleet onmogelijk maakte. Wat mij doet besluiten dat met een zwart scherm achter mij en een zwart scherm aan de buitenzijde, de foto er heel wat anders zou uitgezien hebben.

Gelukkig voor de vogel -hoop ik toch- hebben we ook deze keer enkel de afdruk en geen gekwetst dier -of erger- gevonden.