Sedert ik kind was en kon lezen heb ik “Het Nieuwsblad” gekend. Toen ik er oud genoeg voor was, las ik het van voor naar achter, behalve het sportkatern, volledig uit, inclusief rechtbankzaken, vervolgverhalen en strips.

Toen ik trouwde, kocht mijn toenmalige echtgenoot, de krant onderweg naar zijn werk en las die daar. Daardoor kreeg ik ze pas ’s avonds in handen en ik las wat me het meest interesseerde.

Nog later had ik de zaak en geen tijd. In 1996 kwam ik er achter dat ik werkelijk ergens verloren was gelopen en ging het nieuws volgen op Skynet.

Toen dat verdween gaf Max me een een link naar “Krantenkoppen” en zo kwam ik op de digitale versie van alle kranten uit.

Toen ik dan, een paar jaar terug, bij een Black Friday actie, aan halve prijs een abonnement bij “Het Nieuwsblad” kon nemen, deed ik dat en zegde niet op na afloop van de actie.

Nu overweeg ik wél om op te zeggen. Alle kranten vertellen het zelfde, voor de artikels voor de abonnees moet ik het ook niet doen, al zijn er wel interessante en plezante, zoals toffe wandelingen en de artikels waar ik naar verwees op het blog.

Maar het nieuws is geen nieuws meer. Het is een dagelijks opnieuw vertellen van wat we al weten over iets dat eens nieuws was; “de laatste stand van zaken” of “alles eens op rijtje zetten” heet het dan.

Verder krijgen we te lezen welke BV er nu weer tot tranen toe bewogen werd.

De grote ziekte is populair als je het zo bekijkt want ze is tranenwekkend en dat vinden ze “mooi”. En dat lieg ik niet, dat zegden ze ooit zo tegen mij. Doe ik ongeïnteresseerd over de grote ziekte? Neen, niet echt, maar men had het eens over het gemiddelde. Elke Belg krijgt gemiddeld drie keer in het leven met de grote ziekte te maken. Nu ik aan vier zit, heb ik mijn deel -hopelijk- gehad. Hardvochtig? Mogelijk.

Al die artikels over Songfestivals en Masked Singers en Weet-niet-wie the musical, festivals en zo meer … moest het me interesseren zou ik wel kijken of er naartoe gaan zeker.

De rechtbankverslagen, al kan ik dat de gazet niet verwijten, is een zoveelste herhaling van advocatenrefreinen over jeugdtrauma’s en mentale problemen. De haast obligatoire “sorry” vind ik er ver over, zeer kunstmatig en veelal gehuicheld.

Soms herhalen ze ook artikels van een poos, een jaar -of meer- terug. Nieuwe betaling voor reeds gekochte info?

En dan al die podcasts? Wat doe je daar als halve dove nu mee zo zonder ondertitels?

Mocht ik opzeggen weet ik niet wat ik met al die verwijzingen op het blog ga doen, maar ga ik daarom een abonnement blijven betalen waarmee ik op jaarbasis wel meerdere -duurdere- kunst- of andere zogenaamde koffietafelboeken kan kopen? Of een abonnement op “Zaal Z¹” kan nemen, wat me veel minder zou kosten? Ik weet het nog zo niet.