Gisteren opgestaan met een geblokkeerde maag en bijhorende koppijn. Daar ga ik het nu toch niet over hebben zeker.

Ondanks dat toch maar naar de tweede etappe van de Ronde van Vlaams-Brabant gaan kijken in Ezemaal, mét zonnecrème aan mijn gezicht en mijn hoed op mijn hoofd. Het viel mee, ’t was tof. Maar ze hebben het altijd en overal al over koers.

Amazon heeft hun prangend probleem opgelost. In plaats van gewoon amazon.be gaan ze bij ons amazon.com.be¹ heten. Iemand interesse? Anders ik niet echt. Ze doen maar. Ik lig daar niet wakker van.

Integendeel …

Na de koers heb ik een paracetamolleke gepakt en doorgespoeld met een halve liter cola en ben mijn bed ingedoken om er twee uur later zo fris als een hoentje terug uit te rollen.

Net op tijd om op TV naar de koers te kijken.

Gisteren heb ik mij zenuwachtig gemaakt en dat is een onderdrijving. “Gisteren stond ik stijf van de zenuwen” komt meer in de buurt van het reële zenuwengehalte van gisterenavond.

Het is al een hele poos dat Microsoft het uithangt als het over foto’s gaat. Bij elke nieuwe aanpassing kan ik minder en minder. Nu hebben ze de manier gevonden om foto’s in hun programma te moeten bijwerken als je je haren niet wil uittrekken van errezze.

Je kan dus wel nog -als een vlo- van het ene naar het andere programma huppen maar met een hele hoop foto’s levert dat een hele hoop frustratie op.

En ik herhaalde nog maar eens: “De volgende is een chromebook” al is dat ook maar een bijkomende uiting van bovenvermelde frustratie.

En dan nog de namen van die schepen … pffftt. Ik wou al “foert” zeggen ware het niet dat die foto’s aan mijn mouw -die ik niet aanhad- zaten te trekken.

Bovendien ben ik niet zo heel tevreden over mijn fotoblog, ik vrees dat dat een heel slecht thema is dat ik daar gekozen heb. Dat krijg je als je je laat leiden door het uiterlijk.

Ze staan er op, vijf foto’s die ik, samen met die twee van gisteren, de schoonste vind. Er zijn er nog, maar ik moest wel kiezen uit heel veel zijkanten en ik vond “Roald Amundsen” wel een passende naam voor een mooi schip.

Voilà! Te bekijken op: “In beeld“.

Het is wéér van dat. Ze hebben me wéér liggen. Iets waar ik vroeger nooit last van had heb ik nu al voor de derde keer op een jaar tijd voor.

Ik ga weer tijdelijk als een tomaat door het leven, wat kleur betreft dan toch.

En ja, ik had zonnecrème mee. En ja, ik had mijn hoed mee. En neen, ik heb geen van beiden gebruikt. Ik vond het niet nodig. Er stond geen zon, alleen een windje.

En ja patat! Tomat!

Een ezel stoot zich dan geen twee keer aan dezelfde steen … maar wél drie keer?

Na een week quarantaine, een week grote hitte, twee weken zonder en een warme autorit na het laatste museumbezoek, stopten we bij de supermarkt om stante pede een bak ijscrème in huis te halen en gingen we er bij thuiskomst maar eens rustig voor zitten om tot de conclusie te komen dat de bus gezouten karamelsaus een alarmerend “pffftt-geluid liet horen, gelukkig pas nadat mijn crèmeke al was voorzien.

“Wat nu?” vraagt Luc op zaterdag “Gaan we er halen?”

Op zaterdag? Naar de supermarkt? Neen toch!

Dan maak ik toch zelf gezouten caramelsaus zeker! Allee nu!

Recept: 100gr. suiker in 3 eetlepels water op zacht vuur, wachten tot suiker lichtbruin begint te worden, dan omroeren met garde tot massa goudbruin wordt, 100ml room (kamertemperatuur) toevoegen en roeren met garde tot saus homogeen is, 50gr. boter (in mijn geval margarine) toevoegen en roeren tot boter gesmolten is en saus glad is. Vuur uitzetten, zout naar smaak toevoegen (iets tussen een halve en een hele theelepel).

Het is niet echt de bedoeling om, telkens wij een museum bezoeken, dat hier kond te doen. Maar aangezien wij nu aan een inhaalmanoeuvre begonnen zijn, volgen ze elkaar wel iets sneller op dan voorzien.

Er was het museum dat we wel eens zouden willen bezoeken, maar er stond geen datum op. Het kon en het mocht wachten.

Er kwam nog wat bij kijken. Luc had een waardebon van 10€ in een sportwinkel waar wij haast nooit komen en die waardebon zou zijn waarde verliezen ergens in augustus. De twee samen dan maar?

De twee samen.

We reden naar Drogenbos, naar het museum van Felix De Boeck¹, boer en schilder en waar Luc nog eens aan herinnerde toen hij ergens in juni het artikel² tegen kwam over “Een museum, een boerderij en een natuurgebied: FeliXart-museum in Drogenbos”.

Eigenlijk liep het een beetje anders, een heel beetje andersom. Luc had het over FeliXart-museum en toen ik het bekeek zei ik: “Ah maar, dat is dat museum van Felix De Boeck”.

En ergens heb ik een herinnering aan Felix De Boeck maar ik kan er de vinger niet op leggen.

En weeral konden we achteraf zeggen dat we blij waren dat we er waren.

Voorlopig staan volgende museumbezoeken maar eerst gepland in september alhoewel …

Als de grote massa toeristen vertrokken is, komt de actie om hun rommel op te ruimen op gang¹; er is zelfs al sprake van GAS-boetes.

Als de grote massa mussen de voedersilootjes heeft leeg gevreten, komt de actie om hun rommel op de grond op de ruimen. Er komen geen GAS-boetes aan te pas. De mussen zijn gewoon kieskeurig en kieperen de zaadjes die ze niet lusten gewoon op de grond.

De houtduiven landen en kuisen het boelke op, de minder belangrijken onder de mussen zelf ook wel, daar niet van.

Gisteren kwam er ook een vink een bekje toesteken.

Vandaag is het Nationale Feestdag, dus vieren we feest. Hoe doen we dat? Met een nationaal défilé, militair weliswaar, en dan een volksfeest ergens in Brussel.

En wat is zo’n volksfeest? Dikke dichte drommen mensen drummen samen voor een podium waarop er ene vraagt: “Waar zijn die handjes?” waarop de dichte drommen laten zien dat ze handjes hebben. Of er zegt er ene: “En nu van links naar rechts” en de dikke dichte drommen gaan drummen en wiegen.

Mag dat niet? Dat mag. Maar in mijn ogen is dat geen feest, ik vind het zelfs niet feestelijk. Maar ik weet het, ik ben saai.

Ik herinner me feesten van vroeger -familiefeesten vooral- en trouwfeesten waar ik echt plezier aan beleefde. Het ging over mensen terugzien, bijbabbelen, wat lekkere spijs op tafel en een glas bier of een glas wijn er bij -twee mag ook- en bij de trouwfeesten een dansvloer.

Ik heb het gevoel -en de indruk- dat je voor het hedendaagse feesten eerst wel een fameus stuk in uwe zjilee moet hebben om er plezier aan te beleven.

En laat dat nu voor mij niet hoeven.

Mijn tijd van feesten is dus voorbij. Familiefeesten? Trouwfeesten? Ik kan niet meepraten, mijn oren kunnen geen conversaties meer aan in een groep. Dan zit ik er toch maar wat vereenzaamd bij en zou liever een boek uit mijn sjakosj kunnen halen.

Dansen? Als ik moet dansen zoals het nu gebeurt -in dichte dikke drommen op en neer staan springen of doen alsof- dan hoeft het voor mij ook al niet.

We eten vandaag wel een lekker zomerslaatje met een glaasje witte wijn erbij -of twee mag ook- en als we toch willen dansen, doen we wel de “forbidden dance” maar dan niet in de keuken.