toog ik op zaterdag terug naar onze apotheker.

Luc die vorige vrijdag veel beter was geweest, om zo te zeggen geen symptomen meer had, was de nacht van vrijdag op zaterdag terug wakker geworden met keelpijn. En door de reactie van Matroos, wou ik er nu toch het mijne van weten.

Ik toonde de originele foto aan de apotheker die besloot dat het mogelijk om een heel lichte besmetting ging.

Veiligheidshalve hebben wij besloten om toch maar een weekske in quarantaine te gaan.

Gelieve een mondmasker te dragen bij het lezen.

Er zijn zoveel gazetten die gevuld moeten worden. Er zijn zoveel reporters die dat doen. Sommige onderwerpen worden uitentreuren uitgemolken tot ze op de draad versleten zijn.

Nieuws dat alle dagen terugkomt is uiteindelijk geen nieuws maar … Ik zou zeggen “dagelijkse kost” maar dat is dan weer een kookprogramma ook.

Wat ook kan? Je kijkt in oudere gazetten, ziet iets dat tijdloos is en schrijft dat opnieuw met een fris tintje.

Want twee dagen geleden -zoiets- las ik over een brug in Schotland waar honden massaal hun dood tegemoet springen¹.

Daar zou ik heen willen, mochten we nog naar het U.K. gaan. Die brug zou ik onmiddellijk in de planning zetten, ware het niet dat ik hetzelfde artikel ooit al las en we in 2015 die fameuze brug in Dumbarton al bezochten.

Ik ga niet herhalen wat ik toen schreef, daarmee zou ik precies datgene doen wat ik nu wil aankaarten.

Maar zelfs daarover heb ik blijkbaar niet veel te palaberen.

Na een ontgoochelde moeder die een zoon wou en een dochter niet goed genoeg vond, na de weigering om atletiek te doen omdat dat niet voor meisjes was, na een collega die voor de grap …, na een baas die vond dat de vrouwen voor de koffie moesten zorgen, na … en na … en na … en nadat ik me heb voorgenomen dat ik me er niet meer wil in ergeren omdat ik er genoeg van had.

Genoeg van maar weer een kliek gepiemelden die denkt dat hun heiligheid je weet wel waar zit en me dus gaat vertellen dat ik in Gods ogen minderwaardig ben. Ik zal dat geloven op de dag dat God zelf me dat komt vertellen, maar niet van een vent met een kleed aan.

Ik overwoog al me te laten ontdopen. Maar dan blijkt dat een papieren procedure te zijn, want -volgens horen zeggen- blijft de politieke kliek dan voort subsidies geven aan de heilige kliek voor het aantal gelovigen op hun lijsten, maar waarvan ze de doopweigeraars niet schrappen.

Voor wat ik geloof kan je niemand -behoudens God zelf, mocht je Hem tegenkomen- subsidies geven, ik hoor bij geen kliek.

Conclusie (voor zover “volgens horen zeggen” juist is): een vrouw, die me niet wou, heeft beslist dat de politiek, die ik ook niet wil, geld geeft aan een kerk, die ik zeker en vast niet wil.

Erger ik mij daar aan? Ah neen toch. Ik nam me al lang geleden voor dat ik dat niet meer zou doen.

Waarom ik er nu over begin? Omwille van een artikel in de krant waaruit blijkt dat een Belgisch verzoek aan de paus wellicht te ver gaat¹.

En daar ga ik dan enkel eens mijn schouders ophalen en er een log over schrijven.

Sta ik gisterenmorgen op en kom ik tot de bevinding dat het blog gisteren jarig was. 19 jaar oud is het, begonnen op 7 juli 2003. En ergens had ik er vroeger moeten aan denken, maar ik ga het al vermelden in de concepten voor volgend jaar. Dàn is het pas een vermeldenswaardige datum.

Staat Luc gisteren op en zegt: “Ik voel me niet goed”. Hij was knalrood en hoestte lelijk. Dat knalrood was te verwachten, dat was hij eergisteravond ook al; hij had zich woensdag laten verrassen door de zon. Maar die hoest en dat zich niet in orde voelen … We dachten: “Het ten zal toch nie waar zijn zeker …”

En in plaats van naar de bank en de bakker reden we naar de apotheker en de bakker. De bank kon wachten, de bakker niet; het brood was namelijk besteld en betaald.

Thuis moest ik eerst nog een obstakel overwinnen. Luc wou die veger niet in zijn keel, dus moest ik hem overtuigen en uiteindelijk moest ik het maar doen. Een man die ziek is? Daar moet ik toch niet veel meer over vertellen, nietwaar?

Maar ach, het resultaat was positief want de test was negatief. Dat werd een grote zucht van opluchting en een dag van kippenbouillon.

Mijn -nu wel- lange haren draai ik ’s morgens in een dot en steek er een speld in, soms met een haarlint, soms niet. Ga ik weg doe ik wel nog wat extra’s.

Voor de begrafenis van een nonkel had ik het opgestoken, zoals ik het mooi vind.

Zegt een familielid dat me al meer dan twee jaar niet meer zag: “Waarom maak je geen dotteke? Iedereen doet het”.

Vraag ik me af: “Kan het ooit één keer goed zijn?”

Ik lees het graag. Iedereen verdient een tweede kans. Zo zegt men. In sommige gevallen is die tweede kans wel al de derde of de vierde maar ach …

Ik bedoel dan niet die zaken die je in de media leest, maar wel kwellerij op persoonlijke vlak.

Want ik vraag me eigenlijk af of die tweede kans dient om de dader de draad van het leven terug op te laten pakken en het misplaatste gedrag achter zich te laten of krijgt hij/zij op deze manier gewoon een tweede kans om verder te koeionneren?

En dan bedoel ik nog steeds niet die zaken die je in de media leest, maar wel dat soort zaken waar iedereen wel eens mee te maken krijgt.

Meestal kijk ik uit naar de Tour. Dat is dit jaar heel wat minder. Want waar ik vroeger altijd plezier aan de koers beleefde is het toch ook maar weer verzand tot een hoop geleuter en veel over en weer verwijten en klachten.

De Tour is drie dagen en een rustdag oud en ze zijn al bezig. In mijn dialect zeggen we dan: “Tis nog ni begost en ze zijn al bezig”.

Ik kijk nog wel maar zondagavond werkte de ondertiteling van Vive le Vélo al niet naar behoren en het was zo precies of ze hun middenvinger in mijn oog staken.

Wat krijg je als je je wandelschoenen een paar dagen rust geeft?

Ze worden ingenomen door andere gegadigden.

Zoals al eerder meerdere keren vermeld, doen wij niet aan recensies. “Het is niet echt fair” vindt Luc “wij kijken ook naar de andere recensies”.

Maar … of er gebeurt niks met onze negatieve recensie of de eigenaars verhogen hun prijs zodat wij er niet meer terecht kunnen, wegens niet meer in het budget van twee gepensioneerden..

Nu waren wij laatst ergens, we lazen de recensies, die waren lovend en wij boekten. Niets van wat in de recensies stond was gelogen. Wij mochten de delen van het huis, zoals keuken en TV in de woonplaats vrij gebruiken al waren ze niet begrepen in onze kamer met badkamer. We deden het niet, enkel de ontbijttafel hebben we gebruikt.

De eigenaar was niet thuis en wij vonden het vrije leven in andermans huis -waar de persoonlijke afspraken voor de komende weken zomaar op het prikbord hingen- maar niks. We voelden ons indringers, gluurders en niet op onze plaats.

Té goed is ook niet goed, maar dat ga ik dan weer niet in een recensie zetten.