Zoals al eerder meerdere keren vermeld, doen wij niet aan recensies. “Het is niet echt fair” vindt Luc “wij kijken ook naar de andere recensies”.

Maar … of er gebeurt niks met onze negatieve recensie of de eigenaars verhogen hun prijs zodat wij er niet meer terecht kunnen, wegens niet meer in het budget van twee gepensioneerden..

Nu waren wij laatst ergens, we lazen de recensies, die waren lovend en wij boekten. Niets van wat in de recensies stond was gelogen. Wij mochten de delen van het huis, zoals keuken en TV in de woonplaats vrij gebruiken al waren ze niet begrepen in onze kamer met badkamer. We deden het niet, enkel de ontbijttafel hebben we gebruikt.

De eigenaar was niet thuis en wij vonden het vrije leven in andermans huis -waar de persoonlijke afspraken voor de komende weken zomaar op het prikbord hingen- maar niks. We voelden ons indringers, gluurders en niet op onze plaats.

Té goed is ook niet goed, maar dat ga ik dan weer niet in een recensie zetten.

Zoals eerder aangegeven, ben ik geen voorstander van foto’s nemen in een museum. Meestal neem ik dan ook het fototoestel niet mee. Buiten kan het me niet schelen. Maar binnnen? Neen. Dat heeft niet enkel met een vorm van eigendomsschade te zien maar ook met het feit dat foto’s in een museum nooit weergeven wat je echt zag. En dan heb je ook nog de reflectie (zie uitgelichte foto). Ik laat het fototoestel dan ook meestal in de auto.

Bij de Red Star Line deed ik dat niet omdat er een toren bovenop stond. En torens en ik? Torens dienen toch om er op te klefferen. Waar of niet?

Aan de balie vertelde men me dat ik foto’s mocht nemen, al had ik niks gevraagd aangezien ik het toch niet zinnens was. De enige beperking was: “geen flits”.

De toren kon beklommen worden. En daar nam ik wel foto’s. Ik zet er hier een paar onder, al kan je het uitzicht van op het MAS ook zien. Misschien doe ik dat ooit wel, vanop het MAS de toren van de Red Star Line fotograferen.

Twee franstalige Belgen werden in Nederland opgepakt omdat ze verdacht werden van een diamantenroof.

Ze werden vrijgelaten, het was een misverstand. Nochtans was de Nederlandse politie stellig:

(…) ze hadden zich heel verdacht gedragen, door hun wagen “raar” te hebben geparkeerd¹. (…)

Bizarre logica want Belgen die “raar” parkeren? Dan mogen er hier veel opgepakt worden. Nederlanders trouwens ook.

Gisteren was het nieuwjaar. Morgen zal het weer nieuwjaar zijn.

Iedereen een gelukkig nieuw halfjaar gewenst.

Dom onderwerp maar wat wil je als de inspiratie me in de steek laat.

Wij hebben een metalen tuinpoort, waarvan de scharnieren wat doorhangen, waardoor de poort zwaar knarst en piept maar dan met een lage bas. Door die scharnieren die doorhangen blijft ze ook niet open maar knalt ze automatisch dicht met een lawaai om alle duivels uit de hel wakker te krijgen en het hele dorp in een kramp van het schrikken schiet.

Ik krijg die metalen tuinpoort ook niet meer dicht, of toch wel. Als ik aan de binnenzijde sta en ze wil sluiten moet ik ze omhoog duwen. Dat lukt. Als ik aan de buitenzijde sta moet ik ze omhoog trekken. Dat lukt niet (meer). Dat moet Luc dan doen. Het verschil tussen “duwen” en “trekken” kan je ook zien bij gewichtheffen, maar dan niet met een poort.

Ik wil dat niet. Ik wil daar zo een steunwieltje onder, met een railtje waar ze over loopt. Ik zeg dat dan wel telkens opnieuw maar vergeet het daarna. Voorlopig blijft het dus bij zeggen en knallen.

Te dom voor woorden, maar op deze manier heeft iedereen toch iets te lezen …

We hebben de planning gevuld met dingen die we nog wilden doen, met af en toe een rustdag er tussen wel te verstaan. Wij hebben geen knaldrang, wij doen het rustig aan.

Laat ons nu toch wel constant die planning moeten aanpassen. Er komen zomaar allerlei dingen onze agenda binnen gevlogen, zowel prettige als droevige.

Eén van de geplande uitstappen hebben we al voor de tweede keer uitgesteld.

Gisteren moesten we in Antwerpen zijn -weeral Antwerpen- en we hebben er van geprofiteerd om het Red Star Line Museum¹ te bezoeken. Een verhaal over emigreren, vluchten, een nieuw begin zoeken, … een verhaal van alle tijden.

Dat we het Red Star Line Museum ooit zouden bezoeken, hadden we onszelf in 2013 al beloofd.

Zo lang kan “Ooit” duren.

Het is jaren en jaren geleden dat ik voor de eerste keer een bestelling deed bij Amazon. Dat was toen ik een CD van de Proclaimers wou en die in België niet kon kopen. De levering gebeurde in een postzak van de “Royal Mail” die zomaar over de poort was gegooid tijdens mijn afwezigheid.

Vele jaren later maar nog altijd jaren en jaren geleden, toen ik opnieuw iets wou bestellen vertelde Amazon mij dat ik nog geen account had en kwam ik te weten dat er meerdere Amazonvestigingen waren, want deze was in Amerika. Ondertussen volstaat één account voor alle vestigingen, zo blijkt.

Ik bestelde niet zo vaak bij Amazon, enkel in uitzonderingsgevallen, maar tijdens Corona heb ik toch een paar zaken bij hen gevonden, maar dan wel bij de Duitse vestiging. En toen las ik dat ze voor de Benelux een Amazon gingen openen in Nederland.

Bij mijn volgende bezoek aan Amazon.de kreeg ik een grote melding dat ik in Nederland kon en mocht bestellen, wat ik nogal opdringerig vond, en ik bestelde bij de Duitse.

Het moest niet gekker worden. Ik vond Amazon al te hebberig geworden. Bovendien lees ik artikels in de media waardoor het bedrijf me echt niet meer zo sympathiek lijkt¹.

Vorige week las ik dat er een nieuwe Amazon zit aan te komen met nog lagere prijzen; er komt namelijk een Belgische versie². Die gaat men, voor alle duidelijkheid, lanceren met de codenaam ‘Operation Red Devil’.

Elders las ik dat de domeinextensie “.be” al benomen was en dat het daardoor nog wat zoeken was. Jammer genoeg vind ik dat artikel niet zo direct terug.

Het is maar een futiliteit natuurlijk, aangezien ik nu toch al twee jaar weeral niks meer bij hen en al geruime tijd bij andere grootplatformen ook niet bestelde. Maar met die codenaam kunnen ze het nu wel helemaal op hunnen buik schrijven. Ik voel me er niet bepaald door aangesproken.

Nog lagere prijzen? Terwijl ze overal stijgen? En dat met de artikels in de media waardoor het bedrijf me echt niet meer zo sympathiek lijkt. Wie weet op wat ze nu nog gaan besparen.

Word ik gewoonlijk wakker een kwartier of een halfuur voor die wekker afloopt, deze keer had ik prijs. Dat ding liep af -om kwart voor zes- net toen ik aan het overleggen was met Gert Verhulst. Ik wou namelijk een huisje huren voor ons én Nitro, maar daarom moesten we altijd langs het leeuwenverblijf naar binnen en dat zag ik niet zitten.

De wekker ook niet.

De rommelmarkt begon al om kwart voor zeven. Tijdens het opbouwen had ik het te warm, tijdens het zitten erna was het frisjes.

Het zou niet regenen al gaven ze om elf uur wel regen voor 13.30u. Het regende niet.

De zon ging schijnen, ik zette mijn hoed op, de zon verdween.

Maar die zon maakte slaperig, soezelig. Gelukkig waren er af en toe klanten om leven in de brouwerij te brengen.

Om 16u begonnen we in te pakken. Iets na vijven waren we thuis.

Al bij al waren we tevreden, al had ik nog steeds het gevoel niet uitgeslapen te zijn.

Na het schrijven dezes, duik ik mijn bed in. Het is iets na achten. Slaapwel!

Wel wel wel, er heeft er eentje het licht gezien. Anti-dieetspecialise Celien merkte dat diëten niet werkt en heeft het nu over intuïtief eten. Ze schreef er zelfs een boek over^1.

Als ik het nu goed versta, doe ik dat al sedert januari 2019 met succes, al noem ik dat: “eten met gezond verstand”, maar ik stond nooit in de gazet.

Ik ben dan ook geen diëtiste en heb er ook geen boek over geschreven.

Tijdens ooit en nu is er ergens een gat, een ommekeer, waar ik niks van heb meegekregen en niet helemaal meer mee of bij ben.

Waar men nu vindt dat alcohol verbieden voor leiding op een jeugdkamp betuttelend en een brug te ver is en ik lees over kampen die zich dan als voorbeeld willen stellen waar men oppert dat er altijd één bob, liever twee, zijn denk ik aan die tijd toen ik bij de leiding was.

In die tijd zou het niet in ons hoofd zijn opgekomen om ons ladderzat te drinken. En één bob, of twee bobs, als het kot afbrandt haal je daarmee geen hele groep kinderen buiten en nog een paar zatte collega’s op de koop toe.

Waar men het nu over betuttelend heeft, heeft men het nooit over verantwoordelijkheidsgevoel.

Maar gaan voorstellen dat ouders bij het eten geen glas wijn mogen drinken omdat de kinderen dat dan normaal gaan vinden, dat kan wél, dat is niet betuttelend.

Geloof me maar, die kinderen op die kampen, die weten ook heel goed wat er gaande is. Kinderen zijn niet zo onnozel.

Het moet niet verboden worden. Ze moeten het uit zichzelf weten. Als ze willen drinken zuipen … na een kamp is er mogelijkheid genoeg.

We kwamen woensdag over de Brusselse Ring en zoals steeds houd ik mijn fototoestel klaar. Je weet maar nooit dat er ene laag genoeg komt hangen om te landen … En dat deed hij. Ik heb er wat op los geklikt om toch maar een goede foto te hebben.

Pas gisterenmiddag, toen ik de slaap uit mijn ogen had gekregen, veroorzaakt door de intense dag die die woensdag toch was geweest, zag ik maar eerst wàt ik juist op foto had: een gepersonaliseerd Kuifjesvliegtuig gemaskeerd als de duikboot in “De Schat van Scharlaken Rackham”. Kijk maar naar de uitgelichte foto hierboven. Een kinderhand is snel gevuld.

Wat verder kreeg ik nog wat te zien:

Een reusachtige schorpioenvormige wolk boven ons hoofd. Die wou ik niet écht in mijn kinderhand.

En wat stuurt Luc me gisteren? De link naar een artikel uit de “Daily Record” met een foto van een reusachtige arendvormige wolk¹ die boven Arran werd genomen.

En ja, Luc houdt nog wel af en toe een oogje op het nieuws over en van Arran.