Deze week vielen Slow’s en mskes oproepingesbrieven in de brievenbus. “Joepie” zei Slow “we mogen weer meedoen!”

Tssss! Moest ik hier vertellen wat ze daar echt over peizen … maar dat mag ik niet van mske.

Ondertussen vertelde mske me wel dat ze nu vrijwillige bijzitters proberen te lokken met de belofte van een feest achteraf. Daar moet mske mee lachen. Tot nu toe was bijzitten een verplichting maar omdat er veel niet komen en ze daar blijkbaar niet veel tegen kunnen doen, proberen ze dat nu zo op te lossen.

Bijzitters dat zijn mensen die, zoals het woord het zegt, er mogen bij gaan zitten, liefst op een rijtje achter een tafel.  Aan de eerste van dat rijtje moet je als kiezer je oproepingsbrief en je identiteitskaart afgeven.  Die bekijkt dat dan met een air van belangrijkheid en schuift -of geeft- die door aan de volgende, die ze bekijkt met een air van intelligentie en ze doorschuift -of doorgeeft- aan de volgende.  Ergens in dat rijtje bijzitters moet er dan toch iets of wat actie ondernomen worden want tegen dat je je papieren terugkrijgt staat er ergens in een lijst -denkelijk twee lijsten- een  kruisje achter je naam en is er een stempel op je oproepingsbrief gekletst.

Vergeet ook niet de medemens die de ook al zeer belangrijke taak heeft de deur open en dicht te doen en daarbij telkens mag zeggen: “de volgende” of diegene die tussen het tafelrijtje en de kieskotjes staat en zegt: “efkes wachten” om dan even later met zijn hand teken te doen als het jouw beurt is om in die poppenkast te verdwijnen.  Ah ja, ze moeten dat zeggen want ze gaan er van uit dat de brave burger te stom is om zelf te zien dat er geen benen meer in dat kotteke staan.

Onder de trap zitten dan, als een paar verregende kiekens, een paar politiekers op een kladje bijeen, important te wezen.

Awel ja, een feest. Voor een feest gaat mske daar geen ganse dag haar tijd verbeuzelen.  Als ze mske voor zulk burlesk gebeuren willen strikken zullen ze met zwaardere compensaties voor de dag moeten komen.