Ergens vorige week zat de jaarlijkse aankondiging van de voetgangersbedevaart in de brievenbus.

De buurgemeente gaat al voor de 387ste keer -sedert 1631- te voet naar Scherpenheuvel. Samenkomst om 05.30u -’s morgens jawel- en een klein kwartier later zijn ze hier.

De eerste juni die we hier woonden, schrokken we ons ’s morgens heel in de vroegte een (rozen)hoedje. Luc is toen door het raam gaan kijken. Wat hij zag en wat wij hoorden: luide bidders, stille bidders, murmelbidders, … kort gezegd bedevaarders.

Wat ik telkens, na het ochtendlijke wekken, dacht beschreef ik al in 2006 en 2007.

Denk nu niet dat ik daar tegen ben, integendeel, ik bewonder die mensen wel, maar dan wel om het stappen. Ik ga het gehele programma, zoals op de keerzijde van de melding staat, hier niet zetten. Geloof me, zoveel heiligheid kan ik niet aan.

En al heeft Luc al wel eens gezegd dat hij dat ziet zitten om eens te voet naar Scherpenheuvel te gaan, zijn wij niet geneigd om te gaan bedevaarten. Ikzelf zou ook wel zulke wandeling willen maken, maar waarom dan Scherpenheuvel? Of anders gezegd: waarom dan niet Scherpenheuvel.

Het enige wat je daar kan doen is die basiliek bezoeken of de souvenirkraampjes er rond. Je kan er waarschijnlijk ook een ijsje eten. Maar “doen”? Na zoveel kilometers blijft er dan nog fut genoeg over om iets te doen?

Anderzijds gingen mijn broer en ik ooit al met ons beidjes en dus niet zo georganiseerd. Ik had het toen ook al niet voor groepsgebeuren. We vertrokken toen natuurlijk niet van hier.

De mensen van het dorp hierachter komen de volgende dag te voet terug. Ze doen er naar schatting zeven uur en drie kwartier over.