Ooit, we woonden nog in ons vorige dorp, veranderde er iets aan de vuilnisophaling en ineens werd het onze niet meer opgehaald. Na telkens weer alles te moeten binnenhalen, belde ik en vroeg ik of ze dachten dat ik een straatkat was die de vuilnisbakken deed. Het probleem was opgelost.

Nu zijn we hier overgeschakeld van zakken op bakken. In het begin ging alles goed, maar nu blijft onze bak sedert geruime tijd ook staan. Schuld van de evenementen omdat hij toen minder buiten stond? Of omdat hij niet aan de voordeur staat maar aan de zijpoort?

Het eigenaardige is wel dat ze op hun rondrit wél een gebetonneerde veldweg over rijden om van het eind van onze straat boven op de berg aan te komen maar ons stukje berg zelf niet doen.

De eerste keren dat we het merkten heeft Luc die bak gewoon terug binnen gezet, maar het werd zijn stokpaardje, hij was die keer dus ook in affaire tot hij vond dat het volstond, de telefoon greep en opbelde. Luc, die nooit boos wordt, was boos! Ze zouden de vuilkar contacteren en hem opbellen om te zeggen of ze kwamen of niet.

Luc ontplofte zowat. Hij zei dat hij wel zou zien of ze om 18u geweest waren of niet maar dat hij niet zinnens was thuis te blijven om op een telefoon te zitten wachten. We zijn niet zo scheutig om onze gsm-nummers op te geven aan instanties want op de kortste tijd kent dan iedereen dat nummer. Ze kwamen niet.

De keer daarop lagen we op vinkenslag. Ik onderschepte de vuilkar op de hoek van de straat, wees hen op de buitenstaande bak, vertelde hen dat die meestal bleef staan en ze beloofden die op te pikken.

Het ging geruime tijd goed, vorige keer was het weer zover. Luc belde op. Ze gingen nazien. Wij moesten weg. Ze kwamen niet.

Twee dagen later mochten we de roze vuilniszakken buiten zetten. Inderdaad, we móchten, want meestal moesten we die naar het containerpark brengen.

’s Avonds komen we terug van onze snuistertocht en die zakken staan er nog, maar in de hoek weliswaar. Dat wil zeggen dat de vuilkar als ze van boven de berg afrijden die zien staan, maar als ze van hier de berg oprijden niet.

Luc was niet in affaire, hij zei: “eigenlijk zijn die te licht om buiten te zetten, die waaien weg. Ik zal ze wel zelf naar het containerpark brengen”.

Maar toen zag hij de zus van onze vroegere buurman (dat huis staat nog steeds leeg) en zij wist te vertellen dat zij die vuilzakken in de hoek hadden gezet, ze waren op de straat gewaaid. Dat mysterie opgelost al vroeg Luc zich af of dat gebeurde vóór of nadat de ophaaldienst passeerde.

Maar! Ze wist ook te vertellen dat ze de carnavalisten opgezegd hadden. Al bij al een gesprekje op lichtelijk blij van te worden.

Maar ondertussen vraag ik me wel af of wij nu echt straatkatten zijn die de vuilbakken moeten doen. Voor hen is het een job, voor ons zou het gemakkelijk moeten zijn maar is het een last. En we blijven niet meer thuis noch moeten we niet gestoord worden als we op tocht zijn door eventuele telefoonoproepen over de vuilbak.