Ik keek naar Vera¹ en denk aan de tijd dat ik vond dat jij en ik wel wat op elkaar leken, qua omvang dan toch. Je haar was wat langer dan het mijne en waar het jouwe roodbruin is, is het mijne gewoon grijs.

Maar jij had dan wel meer uitstraling dan ik. Daar was ik niet echt jaloers op, al voelde ik me het lelijke eendje maar dan in drievoud.

De laatste tijd lag dat wat anders, de omvang klopte niet meer, de lengte van het haar ook niet. En eigenlijk vind ik de mensen vriendelijker worden naarmate mijn uitzicht wijzigde en kan ikzelf met mezelf leven.

De laatste week van augustus en de eerste van september echter, heb ik een tandje moeten bijsteken. Ik kwam bij. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik weer wat aan de cola was. Waar dat begint bij één cola omdat je eten niet goed verteert, begint die cola een eigen leven te leiden. Hij wil meer. Jawel! De cola wil meer, ik niet. Zo kom je op een dag tot de constatatie dat je aan de vierde cola begint.

Een ander bijverschijnsel is een soort vraatzucht, vooral na het avondeten. Het chocoladekippetje dat er nog stond van Pasen, het schelleke hespenworst dat eenzaam en alleen in de frigo ligt, een krisproll met smeerkaas, … Verdere uitleg is niet nodig zeker?

Gelukkig eindigt die drang naar cola ook drastisch of ligt het in de beslissing? Wie zal het zeggen. Ondertussen zit ik weer ik op een roetsjbaan … naar beneden. Alleen jammer dat je drie dagen nodig hebt om wat er op één dag bijkomt er terug af te krijgen.

Ik kijk naar Vera, zie het verschil, voel me goed in mijn vel en zelfs de andere punten van overeenkomst vallen me niet meer op … mochten ze er nog zijn tenminste.

Het enige wat ik me afvraag is: “Waar kan ik nu eigenlijk aan zo’n oude jeepachtige geraken?” … mocht ik dat al willen tenminste.