Ik vertelde het hier al: ik drink ’s ochtends eerst en vooral een hele liter water. Dat doe ik omdat ik mezelf ooit moest aanwennen om voldoende te drinken.

Ik vertelde het hier ook al: onze eetplaats is door de manier van bouwen van vroeger wel degelijk de koudste plaats in huis. Dat is zelfs zo erg dat we, telkens iets voor we gaan eten, de verwarming er tijdelijk hoger gaan zetten. De hele dag zo warm? We zouden ons arm stoken, al stoken we niet.

Ik vertelde ook al: ik heb snel last van een bevroren brein. En als ik zeg ‘snel’, dan bedoel ik echt: ‘heel erg snel’.

Wat hebben die drie nu met elkaar gemeen?

De liter water die ik ’s avonds al tap zodat hij bij het ontbijt gewoon in de eetplaats op mij staat te wachten, of beter, stond te wachten, was te koud, veel te koud. Ik krijg namelijk een bevroren brein van dat water. Overdrijf ik? Neen, dat doe ik niet. Echt niet.

Dat vertelde ik hier, blijkt nu ook al. Dat wist ik niet meer. Is dat nu een achteruitgang in de bovenkamer of is het daar boven al gedeeltelijk ingevroren?

Maar ik zit nu al zover en vertel dus maar gewoon verder: ik heb dat deze keer anders opgelost. Nu staat sedert een week ongeveer de liter water ’s nachts in de woonplaats te wachten tot ’s morgens … naast de anderhalve liter bruis die ik ’s avonds na het avondeten nog soldaat maak.

Vandaar waarschijnlijk ook dat ik geen frigo-gekoelde dranken wil en bij een drankgelegenheidsbezoek bestel met de vermelding: “zonder ijs” … ook in volle zomer.