Gisteren was die ongelukswandeling, die in Nieuwerkerken de naam “Gelukswandeling” kreeg, twee maand geleden.

Sedertdien was het wat aanmodderen zonder echt te weten wat goed was en wat niet tot ik op 3 mei toch maar naar de dokter ging die me zei dat ik goed bezig was en hij schreef me kurkumacapsules voor.

Sedertdien blijf ik dus goed bezig en bleef met kleine stukjes gaan wandelen tot het draaglijker werd. Daarna werden de kleine stukjes iets minder klein. En ik beleefde wel plezier aan de wandelingetjes, de dingen die je ziet, die je meemaakt, …

Gisteren wandelden we bijna 5 kilometer. En voor de eerste keer op twee maanden tijd beleefde ik plezier aan het stappen op zich.

Straks, als het weer het toelaat, weer een stukje van een viertal kilometer en dan de volgende dagen stilaan opbouwen.

Moest men mij vragen waarom ik zo traag wandel zou ik kunnen zeggen: “Ik zoek kikkers” want die zijn zo gecamoufleerd dat je ze haast niet ziet maar ze moeten ook niet denken dat ze onzichtbaar zijn.