Dat we geen overgordijn aan de achtervenster hebben omdat de straatverlichting onze overloop verlicht, vertelde ik al.

Dat we soms ’s nachts eens over die overloop lopen, vertelde ik al.

Dat we slapen zonder slaapkledij, vertelde ik al.

Of we nu aangekleed of niet over die overloop lopen vertelde ik nog niet en dat ben ik ook niet zinnens. Feit is dat Luc sedert een bepaald voorval wel sloefen aanheeft en ik een badjas heb in de kleur van een blonde labrador waardoor ik me sommige ochtenden, bij het open trekken van de overgordijnen, afvraag of de overbuurvrouw niet zou denken dat … soit.

Ergens deze week, op een vroege morgen om 5u slenter ik, labradorblond, over de palier en zie door het achtervenster een fietser de berg afstuiven, volledig in het zwart gekleed, inclusief zwart masker en muts.

Om 5u steek ik het licht niet meer aan en mijn fantasie ging op de loop.

Stel dat die fietser mijn schim heeft gezien in het ochtendlijk vroeglicht. Stel dat die denkt dat in coronatijden iedereen blijkbaar in zijn blootje in huis ronddwaalt, zou die dan de flikken niet durven sturen wegens exhibitionisme?

Stel dat de flikken zouden komen en ik zou zeggen: “oh maar dat was mijn labradorblonde badjas”?

Stel dat de flikken zouden zeggen: “Dat is die van u niet, want gij kunt daar twee keer in” … wat ook weer waar is. De zoom komt tot halfweg mijn kuiten en om mijn zakdoek te pakken moet ik mijn arm strekken.

Zouden ze me geloven als ik zeg dat ik die verkies boven de meer passende mauve, die ik ook nog heb, omdat hij mij het gevoel geeft dat ik met beddegoed en al over de overloop waggel.

Gelukkig ging mijn fantasie terug in slaapstand eens mijn hoofd mijn kopkussen raakte.