Het overkomt me wel meer. Misschien ben ik niet groot genoeg. Maar mensen hebben nogal eens de neiging om zo pal voor mij te gaan staan.
Zo ook op de ferry van Dover naar Calais.
Luc en ik zaten genoeglijk aan een tafeltje aan het venster. We dronken iets en keken uit over zee.
Tot …
(Lees verder onder de foto)
We zegden niets. Het was tenslotte niet ons venster.
Ik denk dat de klik van de foto hen verjoeg.
Wat doe je als het zwarte stipje op je voet niet weggaat met wat moederkeszalf, maar voelbaar rebellie vertoont?
Je stapt bij de apotheker binnen, want je tekentang die ligt kilometers ver weg thuis natuurlijk. Wie denkt nu aan een teek als je meestal hoge schoenen en sokken aantrekt om te gaan wandelen.
Een kwartiertje later heb je met je nieuw aangeschafte mini koevoet het beest van een speldenkop groot uit je voet gedraaid en ontsmet. Daarna moet je -enkel maar- gedurende drie weken die plek in het oog houden om te zien of ze niet rood wordt.
En wat moet je doen als je de midges wél onder controle hebt maar de echte muggen je valselijk ’s nachts belagen ondanks het muggenmiddel?
Krabben natuurlijk.
Ik loop door de Colruyt en denk aan de Co-op. Ik denk: “Luc moet niet alleen gaan. Stel dat hij links gaat rijden”.
Ik denk aan alle foto’s die ik moet uitzoeken en op Flickr zetten. Ik denk niet dat dat moet, maar ik wil het wel. Maar niet onmiddellijk.
Ik denk dat ik weer moet wennen aan het uur verschil.
Ik denk dat we meer op vakantie moeten gaan, dan ziet onze thuis er bij terugkeer minder gewoontjes uit en denk ik even dat het toch wel iets heeft al zijn dan de meeste bloemekes buiten verdroogd.
Toen we in de winter wilden wandelen kon dat niet omwille van Lucs voet.
In het voorjaar gingen we wel een paar keer op trot. Niets om over naar huis te schrijven, de tochten waren niet van de langste.
Maar nu ligt het weer helemaal stil. Het is te warm.
In die mate dat ik het over de wandelingen op vakantie had en Luc zei: “Welke wandelingen, we hebben er nog niets aan dood gedaan”. En daar zit toch een zekere vrees in.
We gingen deze keer zeker niet voor de Goatfell. Het is veel te toeristisch in de zomer. Als we het ooit al doen zal het eens in een vroege lente zijn.
Het is nog altijd geen hittegolf, zeggen ze. Er zijn een paar regels aan die hittegolf1, namelijk:
Zegt Luc knorrig dat het in Blankenberge bij manier van spreken 40° kan worden en in Ukkel 20° en dan is het geen hittegolf.
“Dat is een overdrijving” zegt hij.
“Lichtjes maar” vervolgt hij.
In elk geval zijn ze momenteel al tarwe aan het oogsten en al blijkt dat normaal voor eind juli, we waren gisteren nog altijd maar de zeventiende.
Al bij al klagen we niet over de zomer. Alleen hopen we op iets koelere temperaturen op vakantie.
In mijn jonge jaren was kip zondagseten, afgewisseld met biefstuk. Tegen ’s zondags werd de kip, gebraden en etensklaar, besteld en op zondagvoormiddag werd ze afgehaald. Herinneringen aan veel vroeger heb ik niet meer, ik denk dat mijn moeder ze dan wel zelf bakte.
In elk geval heb ik die gewoonte overgenomen en aangezien die kippenboer enkel op zondag braadde, bleef het ook een zondagsgerecht.
Tot ik zelf haantjes vette, maar dat ging niet goed. Ik vond die helemaal niet zo lekker als de gereed gebraden kiekes die je zo maar in de mond vlogen.
Daarna begon de opkomst van de kippenkramen op de markten en die waren ook weer zo heerlijk lekker. En, wat meer is, ik kon ook enkel billen kopen. Dat wit had ik altijd al wat droog gevonden maar een kiekebil met een kwak compote … daar kon je -letterlijk- duimen en vingers van aflikken.
Omdat we geen markt hadden, kocht ik er een eentje in de Colruyt, ook gebraden en wel. Ik gruwde ervan. Die kip leek niet goed gebakken en ik had de indruk dat ik in het rauwe vlees beet. Ik heb het nog eens geprobeerd met hetzelfde bedroevende resultaat.
Eenmaal we hier woonden konden we ze halen bij ons op de markt of in Sint-Truiden op de markt of in dat kraamke in Hakendover, maar daar moet je voorbijrijden en kijken of het open is.
De laatste keer dat we kiekebillen kochten bij ons op de markt vond Luc ze nogal schraal. Hij had gelijk. Het waren billen van kiekes die oorlogsgebied ontvlucht waren. En Luc bracht een kip van de Colruyt mee. Die viel mee. De volgende viel weer tegen, die daarop? Ik zei: “niet meer!”
Op vakantie wou Luc kippenfilet kopen. Ik keek naar dat witte vlees op dat witte marmer en had de indruk dat ik in de sectieruimte van een mortuarium stond. Dat heb ik nu telkens ik de rauwe stukken kipfilet zie. Ik word misselijk van het gedacht dat ik daar zou moeten in bijten. Dat misselijk gevoel heb ik -gelukkig- niet bij het zien van een naakte kip.
Het was dus een hele poos geleden dat we nog kip aten en Luc had daar zin in. Hij begon over de Colruyt en ik gruwde al op voorhand. We zijn zaterdag dan maar naar Tienen gereden om in Hakendover uit te kijken naar dat kraampje. Het was open.
“2,5€ voor een kiekebil” zei Luc toen hij terug in de auto stapte, maar ze mochten er wel zijn, je kon er een boer van zijn paard mee slaan.
We hebben die wel op zaterdag opgegeten. Voor zondag hadden we biefstuk.
Ik had in januari had ik dat vreed ambetantig gevoel en dat deed zich een tweetal maanden later opnieuw voor. Ik ging googelen op de symptomen en kwam bij galstenen uit. Dat was op te lossen door volkorenbrood te eten.
De zaterdag vóór onze vakantie kreeg Luc rugpijn, waar ik hem aanraadde meer te drinken.
De maandag vóór onze vakantie was de pijn er weer. Luc ging op dinsdag naar de dokter die hem onmiddellijk naar de radioloog stuurde. Het verdict was niet zo prettig om horen. Luc had een galsteen die er niet zou uitkomen door het eten van volkorenbrood, neen die was te groot en moest operatief verwijderd worden.
We konden wel eerst nog op vakantie maar hij zou wel moeten oppassen wat hij at. We zochten eerst even waar de mini-kliniek op Arran zich bevond voor in geval van nood en we gingen niet uit eten. Dit jaar geen fish and ships maar volkorenbrood met mager beleg en een aardappel met groenten en een stuk mager vlees.
Luc heeft nergens last van gehad, gelukkig maar.
Eens thuis wilden we het zo snel mogelijk achter de rug hebben, Luc is gisteren geopereerd.
En dan gaan wij op vakantie naar stenen kijken.
Voorvalleke 1:
We waren vroeg vertrokken naar de Goatfell om de grote sloef wandelaars voor te zijn, maar alras haalden die ons in. Wij deden het namelijk aan een gezapig tempo.
Onderweg vroegen er wel meer mensen of het nog ging. Ik vroeg me af of -samen met de midges– er een wolk van bezorgdheid over de mensheid was gekomen. Ik vroeg me af waarom.
Pas achteraf bedacht ik … Ik ben me niet steeds bewust van mijn leeftijd. Ik ben altijd wie ik ben, niet het resultaat van mijn geboortejaar. Ik zie het wel … ’s morgens in de spiegel maar verder merk ik daar niet veel van. Maar zij zien het wél. En ze vragen zich af, of neen, ze denken dat dat niet goed kan komen, daar zo op die berg van 826m hoog.
Ik nam het niet als een affront. Ze bedoelden het goed.
Voorvalleke 2:
We reden de auto in Newcastle de boot op, op dek 3. We sliepen op dek 8. Ik wou de deur door naar de trap. Hij was jong, vriendelijk en behulpzaam en zei dat ik de lift moest nemen. Bij de heenreis was ik ook van dek 3 naar dek 8 geklommen. Ik ga naar Schotland om te hiken (wandelen is in dit opzicht niet juist gekozen, daar had ik het twee jaar geleden al over).
Maar kijk, ik ga niet in discussie met iemand die het goed bedoelt en hij had nog werk genoeg. We stapten de lift in, die stopte op het zesde, waar de informatiebalie zich bevindt. Een andere jonge, vriendelijke behulpzame bekeek mijn ticket en nam mijn arm om me terug in die lift te begeleiden.
Die heb ik wel even gezegd dat er beneden nog veel mensen op de lift stonden te wachten en dat ik nog wel die twee verdiepen trappen aankon.
Ik vroeg me niet af waarom, ik dacht dat de trap versperd was. Maar eigenlijk gold hier identiek hetzelfde, wat spiegel en al betreft, als wat ik hierboven voor de Goatfell beschreef.
Ik nam het niet als een affront. Ze bedoelden het goed.
Eigenlijk is het dan ook geen affront, eigenlijk is het een compliment.
De twee eerste keren dat we naar Schotland gingen namen we de ferry van Calais naar Dover. We planden enkele tussenstops om de reis aangenaam te houden. Natuurlijk viel er bij die tussenstops ook wel altijd wat te zien en/of te beleven.
De tweede keer begon het, ik ging me schuldig voelen. Wat voor ons vakantie was -dus eigenlijk een teken van luxe- was voor de vele migranten, die in Calais rond hingen, van levensbelang.
Ik wou Calais vermijden en dat ging er niet om dat ik mijn kop in het zand wou steken want ik weet ook heel goed dat ze niet echt allemaal uit noodzaak het kanaal willen oversteken.
Aangezien we één week Arran te weinig vonden, wilden we daar twee weken van maken en ik ging even uitrekenen. Wat bleek? De ferry van IJmuiden naar Newcastle was duur, maar hij kwam niet duurder uit dan de oversteek van Calais naar Dover met alle tussenstops en het tanken. De beslissing was snel genomen.
Vorig jaar vonden we dat een luxe.
Dit jaar, bizar maar waar, gingen we de tussenstops missen. We vonden het te veel geld voor twee nachten. Geld dat we even goed konden besteden aan een paar interessante tussenstops onderweg. Ik wou weer meer zien, dus haalden we ons lijstje van de eerste jaren terug te voorschijn. Eigenlijk moesten we dat opnieuw opstellen. Er zijn een paar plaatsen waar we terug naartoe willen en er zijn de plaatsen die we wilden zien maar nog niet deden.
Volgend jaar gaan we waarschijnlijk terug via Calais en Dover maar dan van hieruit te vertrekken en niet de avond ervoor al naar Calais afreizen, iets wat we de twee eerste jaren wél deden. Er zijn te veel verhalen over agressief gedrag onderweg naar en in Calais.
Zo, ik heb de planning wat aangepast, de midges een dag vervroegd. Die beesten hebben het dit jaar namelijk uitgehangen.
Het eerste jaar dat we in Schotland waren hadden we haast geen last. We zijn gewend om hier product met Deet te gebruiken omdat dazenbeten zo een verschrikking zijn. De eerste keer echter had Luc zijn onderarm vergeten in te wrijven, met alle gevolgen van dien.
Daarna hadden we geen noemenswaardige midgesverhalen meer.
Dit jaar hadden we prijs. We vertrokken naar de Goatfell. Er zou geen regen komen. Maar eens in het bos begon het wat te druilen, zelfs niet genoeg om een regenjasje aan te trekken, al deed ik de bescherming van de rugzak wel om. En daar kwamen ze. Hele wolken midges zwermden rondom ons. Ze stierven massaal door de Deet en kleefden in het vocht op onze armen. Voor alle veiligheid spoten we nog maar eens.
En wat vergaten we? Vergeten kan je het niet noemen, ik heb namelijk nog nooit, maar dan ook nog nooit dat product op mijn gezicht aangebracht. Daar hadden wij beet, of beter gezegd: daar hadden de midges beet. Lucs voorhoofd leek een hooggebergte in miniatuur. Mijn hals, nek, oren, … tot net naast mijn ogen.
Bovendien had ik blijkbaar de achterzijde van mijn ene arm vergeten en jà, je zag exact de plaats waar geen product gezeten had. Op mijn benen, altijd bloot bij het wandelen, had ik geen enkele beet.
Die dag hebben we haast alle mensen die Goatfell zien opwandelen met een spraybus in de hand. Het eigenaardige is wel dat we bij het afdalen, waar het zonnig en droog was, geen midge meer gezien hebben.
In de toekomst gaan we ook ons gezicht behandelen. Je spuit het product op je handen en wrijft zo je gezicht in. Alleen vind ik die Deet niet zo een best idee om zo dicht bij ogen te gaan aanstrijken. De producten die we hier zonder Deet kunnen kopen helpen echter niet, dat hadden we al ondervonden. We hebben ons in Schotland dan maar Smidge gekocht. Dat gaan we hier uittesten. Er zit geen Deet in en is dus niet zo giftig.
Of het werkt? Dat wachten we af. We hebben tijd en nog wat Deet.
Een vakantie plannen hier ten huize is eigenlijk heel gemakkelijk. Ik doe dat. En dan niet om de redenen die in dit artikel worden opgegeven maar gewoon omdat ik beter ben in organiseren. Dat is geen bluf, maar een vaststelling.
De inbreng van Luc? Gemakkelijk. Arran moet bij in het pakket zitten en waar hij echt wel belang aan hecht: er moet een supermarkt in de buurt zijn zodat we ’s morgens vroeg het nodige proviand kunnen halen.
Deze week was ik een beetje aan het overdenken voor volgend jaar en ik vertelde hem wat ik als een bijkomende mogelijkheid zag. Hij tokkelde wat op zijn laptop, keek op en zei: “daar is ook een Coop”.
Wat betekent dat het plan al goedgekeurd is voor het vastligt. Het bijkomend probleem -voor mij- is dan wel dat ik een cottage moet zoeken die zich daar een beetje in de buurt van die winkel bevindt, liefst op loopafstand.
Stel dat dat zou doorgaan en het bevalt hem, bestaat natuurlijk de mogelijkheid dat hij het jaar daarna die mogelijke bestemming ook in het pakket wil.
En dat zou betekenen dat de vakantie alsmaar langer gaat worden.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
