Zoek
Over de vierde dimensie1 is al veel geschreven, maar de meningen zijn blijkbaar erg verdeeld zodat ze niet echt een volledig bewezen waarheid bevatten.
Ook las ik zelfs dat de vierde een soort lift is tussen de derde en de vijfde dimensie2.
Mijn persoonlijke gevoel bij de vierde dimensie is die, waarbij het lijkt alsof ik constant in een dimensie leef, waar ik dan wel de anderen zie, maar zij mij niet.
Zo gebeurt het me telkens dat, waar iets te zien is, zo iemand van twee keer zo breed en twee keer zo groot als ik, vlak voor mij gaat staan. Veel sportevenementen heb ik zo al meegemaakt waar ik onder de oksels van één of andere lomperik door moet kijken. Ik probeer wel telkens om vooraan te staan of ergens waar niemand anders wil staan. Maar net dàt lijkt de uitdaging om mijn plaatske een goed plaatske te vinden.
Zeg ik er wat van? Neen.
Dat vierde dimensie gevoel had ik ook weer bij Center Parks, met een paar spelende kinderen die een paar huisjes verder dan wij vakantie hielden. Als we buitenkwamen leek het net of we onzichtbaar waren. Ze gingen zo op in hun spel dat we moesten opletten dat ze vooraan niet tegen ons op botsten terwijl we ook moesten uitkijken dat ze achteraan niet op onze hielen reden. Met hoeveel ze waren hebben we niet geteld, 4? of 6?, maar het leek wel een hele school en we hadden geen ogen genoeg om lijf en leden te beschermen.
Kinderen die zo overtuigd buiten spelen, je ziet het niet zo vaak meer.
Iets heel anders was dat ene kind dat, een paar bochten verder, ons met een stok voor zijn borst, met boos starende ogen op ons gefixeerd, stond op te wachten, een beeld waarbij ik ineens Chucky3 in mijn gedachten kreeg. Werkelijk, ik had het onbehaaglijk voorgevoel dat hij mij met die stok een slag zou verkopen.
Ineens komt daar een man buiten gestormd en die roept iets, waarop die kleine de bosjes in duikt, daar een voetbal uit de struiken plukt en die daar een schop van jewelste geeft richting huisje.
Ik heb niet achterom gekeken.
pske van mske:Mijn vergelijking gaat niet helemaal op, want zie je, als ze iets van mij/ons nodig hebben dan lijken wij wel de enige personen op deze aardbol die hen kunnen helpen. Maar dat is dan weer een ander verhaal.
1 Vierde dimensie
2 Inspirerend leven
3 Chucky
Peter Grey
Chucky, o ja, dat creepy ventje! In hun spel opgaande kinderen zijn leuk, maar kinderen die uit horrorfilms zijn ontsnapt niet. Toch is niet alles wat het op het eerste gezicht lijkt. Er bestaat een beroemde foto van William Klein, van het van haat vertrokken gezicht van een jonge jongen die een pistool richt op de fotograaf. IJzingwekkend! Maar uit de reeks van foto’s waar deze uit geselecteerd is, blijkt op het volgende plaatje het ventje vriendelijk te lachen. Hem was gevráágd te dreigen met het wapen. Dat wapen was overigens echt, dat dan weer wel. 🙂
ms
Als je het zo bekijkt, kan die kleine zich ook zo ingeleefd hebben in zijn spel dat hij de eerste de beste indringer een mep zou verkopen.
Maar in dat geval kan hij zich ook zo ingeleefd hebben dat hij het inderdaad zou doen.
Wat jij vertelt is dan weer wat anders, al begrijp ik niet waarom iemand een kind met een echt wapen op iemand moet laten mikken.
Ik houd ook niet van foto’s waarop iemand naar de fotograaf mikt, want de kijker ziet die fotograaf niet, die ziet enkel de persoon met het wapen.
We wijken af … 🙂
meninggever
Ooit, al een paar jaar her speelden hier in de straat kinderen riddertje of zo. Ging er fel aan toe. Kleine jongetjes met stokken als zwaarden en meiden die een imitatie gaven van ontvoerde prinsessen of zo. Voor onze deur vond een zwaardgevecht plaats tussen twee knulletjes van pakweg 8 jaar oud. Toen ik de volgende dat naar buiten kwam stond er een fikse vertikale kras op de rechterachterdeur van onze auto. Het zwaard van het knulletje was kennelijk uitgeschoten……Dader gevlogen…
ms
Aha! De aanval op het stalen ros. 🙂
Ik was trouwens geen prinses. Ik was 6 en ik was Ivanhoe.
Suskeblogt
Toen we hier kwamen wonen waren er veel spelende kinderen in de straat. Nu is dat verleden tijd. De meeste huizen zijn bewoond door gepensioneerden zoals wij. Ridder of cowboy en indiaan heb ik vroeger ook veel gespeeld. Nu zie je dat niet meer.
ms
Veel kinderen zitten nu liever binnen met hun gsm.
bertjens
Buitenspelende kinderen zijn in de minderheid.
Heel eerlijk gezegd: ik vind het geen ramp. De kinderrijke straten waren niet altijd zo leuk als de ouderen je doen geloven.
En over een paar generaties doen ze wel weer wat anders dan schermpjes kijken/lezen.
ms
Wij mochten ook niet buiten spelen. Mijn moeder had voor alle “neens” een goed excuus.
Mijn kinderen mochten het wel, maar die vond je niet op straat. Die hingen in de bosjes in de bomen of speelden op de wei (op voorwaarde dat de stieren binnen stonden), maakten kampen en vielen in het water.
Dat is en was ook niet alle kinderen gegeven. 😂
Matroos Beek
Het is goed dat kinderen door het dolle buiten spelen en zo hun energie en fantasie kwijt kunnen. Die met zijn stok en dreigende blik heeft vermoedelijk teveel achter het schermpje gezeten en is de realiteitszin kwijt – voor zoverre hij die ooit zal vinden.
ms
Die mogelijkheid bestaat. En het is geen prettig toekomstbeeld in dat geval.