Wegens een gebrek aan eigen beleving wegens een overvloed aan regen gaan we er nog maar eens de gazetten bij halen.

Want wat las ik de voorbije week?

Britse vrouw gelooft haar ogen niet wanneer man rekening van 29 pond stuurt na mislukte date: “Ik kan het niet geloven¹”

Awel ik ook niet. Zoals ik al meer vertelde hebben wij vorig jaar een poos naar “First Dates” gekeken en het verwonderde me altijd dat die dames zo volledig akkoord waren dat de man betaalde.

Twee vrouwen of twee mannen samen, die deelden meestal, maar een man en een vrouw … Dat vond ik moeilijk om te geloven dat haast al die vrouwen dat accepteerden.

Wel, ik zou dat niet gewild hebben. En als ze tegen zouden pruttelen zou dat al het schoonste bewijs geweest zijn dat ze met mijn mening geen rekening hielden. Verder aandringen zou mijn mening nog versterkt hebben

En die dooddoener: “We gaan daar niet moeilijk over doen”. Pardon? Ieder betaalt voor zichzelf. Is dat moeilijk?

Nu zou ik in het geval van die Brit met zijn factuur wel de eer aan mezelf gehouden hebben en het mens compleet genegeerd hebben. Maar die bewijst nu net dat ik gelijk heb als ik zeg dat ik er mij niet goed zou bij voelen. Het lijkt wel of er “iets” moet aanhangen.

Die vrouw beweert wel dat ze, na het etentje, er op had aangedrongen om te delen, maar blijkbaar was ze toch niet erg overtuigend geweest.

Ooit -toen we al jaren samen waren- heb ik er bij Luc eens op aangedrongen dat hij zou betalen, gewoon voor -tja, voor wat eigenlijk? Voor het oog van wie?- maar die zei: “Zeg, dat komt toch uit ene pot zeker”.

En gelijk had hij. Als je samenleeft en afspraken maakt heeft een ander daar niks in de pap te brokken, zelfs niet in die pap te kijken.

Als de ochtendregen slaat tegen de ruit
Wees dan slim en kom dan toch je bed niet uit

Als er kiekeboebels op je benen staan
Laat die zomerbroek en trek je training aan

Als je binnen naar buiten zit te kijken
In badjas zal het een badkamer lijken

Als het water loopt doorheen je sandalen
Spring dan maar in je botten zonder dralen

Als het buiten drasjt en regent als een vliet
Heeft het echt geen nut dat je de bloemen giet

[© ms – 16 september 2022]

“Waarom zou ik naar een museum gaan, als ze de kunstwerken tot bijna aan de deur brengen?” vroeg ik me af toen ik het artikel had gelezen, waarin stond dat werken van de Belgische topkunstenaar –jawel– Frans Masereel¹ in de Begijnhofkerk van Sint-Truiden² zouden tentoongesteld worden.

Allemaal goed en wel, maar waar is die Begijnhofkerk? Is dat die toren aan die muur waar de markt staat? Maar neen, dat is de Abdijtoren.

Gelukkig bracht Google maps het antwoord. Te gek voor woorden was het. We waren er al meerdere keren, niet in het begijnhof maar ernaast, in Domein Speelhof, waar ze een klein maar mooi wandelparcours hebben uitgestippeld.

De collectie van Frans Masereel mocht er zijn, het was effenaf goed gebracht en er zaten heel wat stukken bij die ik nog niet zag -op foto wel te verstaan-, maar wat ons -mij vooral- met verstomming sloeg waren die oude muurschilderingen van eeuwen geleden die nog steeds bewaard gebleven zijn al is de Begijnhofkerk al lang geen kerk meer.

En net zoals bij vorige uitstap zet ik de foto’s pas straks op “In Beeld” wegens vermoeidheidssymptomen aan mijn goesting gisteravond.

Nu ze hier met hele emmers uit de hemel kiepen moet ik noodgedwongen wat inspiratie bij de kranten zoeken. Alhoewel zoeken? De artikels waren me de laatste dagen sowieso opgevallen.

Het eerste betreft een draaiend huis. De titel van het artikel?

Wauw! Ooit al een draaiend huis gezien¹?

Nieuw is het niet. Meer dan 50 jaar geleden hoorde ik al van een huis dat kon draaien. Meer nog, dat bevond zich in Waver, wat in die tijd eigenlijk op rij-afstand was vanwaar ik woonde. Het laatste wat ik er over hoorde was dat het te koop stond. Ik heb het niet gezien, mijn moeder vond me naïef dat ik het geloofde.

Het ziet er dan niet precies zo uit als dat van nu, maar nu net gaan doen of ze het warm water uitgevonden hebben …

Willen stoefen met de pluimen van een ander? Ach ja, er zijn er wel meer die het doen. Het raakt me niet, maar ik weet het wel.

Een of andere BV vindt het teleurstellend dat haar verwachte tweede kind terug een zoon² is. “Heel moedig” zeggen experts.

Mooi om horen dat mijn moeder uiteindelijk een moedige vrouw blijkt geweest te zijn, alleen zie je dat niet zo als je het kind in kwestie bent.

Het is te hopen voor het jongetje dat ze in de toekomst moedig blijft in stilte.

Nu we het nieuws van de dag -het laatste nieuws- ook al wel een paar dagen voor de kiezen kregen en we nu niet bepaald zitten te snakken naar meer nieuw nieuws -stel dat het nóg slechter kan- ga ik een een nieuwtje oprakelen dat al een beetje vintage wordt.

Luc en ik hebben gisteren onze tweede booster gekregen. Jawel. Een mRNA van Pfizer (nucleoside modified).

Of het nu de laatste nieuwe, die de Amerikanen wel goedkeurden, maar de Europeanen nog niet¹, of de Europees goedgekeurde, of de gewone gangbare modified betreft, bij een vintage spuit in mijn vintage arm ben ik blij dat we weer wat steviger in onze anti-covid schoenen staan.

Toen ik gisteren vertelde dat ik vandaag wel zou weten wat vertellen had ik het me toch lichtjes anders voorgesteld. We zouden gisteren een paar obstakels uit de weg ruimen.

Toen ik het had over onze kolenstoven, die we terug in gebruik wilden nemen hebben we ons de bedenking gemaakt dat een kurkdroge zomer niet het ideale moment was om die eens te testen. Wie weet wat er loos was in die schouwen.

Toen ik het had over een paar nachten gepieker, zocht ik een schoorsteenveger.

Waar hadden we wel wat op gerekend? Dat die stoven, die we zelf wel tweedehands hadden gekocht, geen lang leven meer beschoren zou zijn, na die jaren dat ze ongebruikt enkel dienden ter afwachting. “Ach” hadden we onze schouders opgehaald “dan kopen we een allesbrander, dat is beter voor het milieu”.

Waar hadden we niet op gerekend? Over de schouwen -en zodoende ook de stoven- kunnen we een kruis maken.

Toen we laatst van een paar dagen weg thuis kwamen vertikte de spoeling van de wc het. We maakten de jachtbak open en vonden er niks abnormaals in. En nu zou daar ook naar gekeken worden. Waar we ook niet op hadden gerekend? Die jachtbak was naar de eeuwige jachtvelden en moest vervangen worden.

Al snel bleek het eenvoudiger en goedkoper uit te komen -gezien het model – om een nieuwe wc te plaatsen, ene van een universeel model. Want echt, op nog een mankement met een modelprobleem zitten wij niet te wachten.

Waar we gisterenmorgen vol goede moed alles uit de weg hadden gezet zodat de stielmannen de nodige ruimte hadden, hebben we gisteravond ontmoedigd alles laten staan waar het stond.

… heb het over slecht horen, over een druk in mijn hoofd, die maakt dat ik als onder water leef met watten in mijn oren. “Ah” weet men me daar te vertellen “dat had ik ook na mijn coronavaccinatie, ik heb daar pillekes voor gekregen”.

Wablief?

We gaan naar de dokter en ik vertel hem dat. “Ik zal eens kijken” zegt hij en hij schrijft pillekes voor die ik twee weken moet nemen.

En al weet ik dat het bij mij niks met een coronavaccinatie te maken kan hebben -het begon eigenlijk al eerder, zo ergens na deze periode– ben ik boos op mezelf omdat ik dacht dat het de natuurlijke achteruitgang van mijn oren was.

Maar anderzijds weet ik nog al tijd niet of die pillekes het gaan oplossen maar …

Ik duim en ik hoop …

We kenden het niet maar toen we er in de reacties over lazen wilden we naar de Verbeke Foundation¹ en kwam het op de agenda, waar het mee in het rijtje ging schuiven.

En net als je beslist om er eens naar toe te gaan, beginnen ze er zo precies wat reclame rond te maken².

En nu september er was moest en zou het, maar vorige donderdag gooide roet in het eten. Nog een weekje uitstel? Nog een weekje uitstel!

En voor gisteren gaven ze regen, veel regen zelfs, maar foert! We zouden gaan en we gingen.

Wat we er van vonden/vinden, wel dat de Verbeke Foundation en La Biomista³ gelijkaardig zijn. De foundation is iets voller en oogt rommeliger, maar wat het concept betreft, lijken ze op elkaar.

Wat we er écht van vonden? Wel, zowat het zelfde als bij La Biomista, er stond zelfs werk van Koen Vanmechelen. Er waren mooie dingen, er was echte kunst, er was wat curiosa, er was techniek, er was vernieuwing en er was ecologie.

Gaan we het aanraden? Neen. Voor precies dezelfde reden die ik aangaf bij La Biomista, maar als je het wil bezoeken, mag je wel een hele dag incalculeren.

De foto’s op “In Beeld” komen later. Bij het schrijven dezes vielen mijn blaffeturen toe …